28 maart 2024

Chandra kijkt in het hart van de Tarantula

De Tarantulanevel

De Tarantulanevel. Credit: NASA/CXC/Penn State/L. Townsley et al.

In de Grote Magelhaense Wolk, een begeleidend sterrenstelsel van onze Melkweg, bevindt zich het enorme stervormingsgebied 30 Doradus, een emissienevel (H II gaswolken) die ook wel bekend staat als de Tarantulanevel. 30 Doradus is ongeveer 800 lichtjaren in doorsnee. Hij staat (gelukkig maar) op een afstand van 180.000 lichtjaar. Zou ‘ie net zo ver staan als een andere emissienevel, de Orionnevel op 1.300 lichtjaar, dan zou 30 Doradus net zo groot zijn aan de hemel als 60 volle manen en het licht van de nevel zou schaduwen kunnen werpen. Afijn, in het hart van 30 Doradus bevindt zich de sterrenhoop R136, bestaande uit zeer jonge en heel massieve sterren. Temidden van die sterren zijn recentelijk andere zwaargewichten als supernovae geëxplodeerd en dat heeft een wirwar van uitdijende schokgolven en bellen in het waterstofgas opgeleverd. Met de röntgensatelliet Chandra zijn die bellen gefotografeerd en dat heeft bovenstaande afbeelding van R136 en omgeving opgeleverd. Chandra heeft er 114.000 seconden naar gekeken om precies te zijn, 31 uren bij elkaar. Da’s drie keer zo lang als eerdere röntgenwaarnemingen van de kern van 30 Doradus. Sommige bellen zijn zo groot dat men ook wel spreekt van superbellen (zie hieronder). R136 staat op het snijpunt van die bellen. De daar de gasnevel razende schokgolven zorgen voor plaatselijke verdichtingen en daardoor komt een versnelde stervorming op gang. En zodoende blijft de Tarantulanevel een enorme kakafonie van geboorte, leven en dood van zware sterren. Bron: Eurekalert.

Credit: NASA/CXC/Penn State/L. Townsley et al.

Share

Speak Your Mind

*