Waar de maanschaduw al niet handig voor is. Credit: MAGIC Colleboration.
Er worden al lange tijd pogingen gedaan om overschotten aan positronen met hoge energieën waar te nemen in kosmische straling. Die positronen zouden wellicht afkomstig kunnen zijn uit de kern van de Melkweg, alwaar donkere materie én donkere antimaterie door de grotere dichtheid aldaar meer kans maken om te annihileren – zeg elkaar te vernietigen – en daarbij geladen positronen en electronen te produceren. Instrumenten zoals Pamela en H.E.S.S. zouden dat overschot inderdaad hebben waargenomen, al blijkt uit de Fermi-waarnemingen dat ook zoiets ‘gewoons’ als een pulsar de positronen kan hebben geproduceerd. Afijn, Piere Colin en z’n collegae van het Max-Planck-Institut für Physik in Duitsland denken een ingenieuze manier te hebben gevonden om de knoop door te hakken. Hun idee is om gebruik te maken van de schaduw van de maan! 😯 Stel dat er inderdaad hoge energie-positronen en electronen vanuit de kern van de Melkweg onze kant op komen dan zal in het geval de maan precies tussen de Aarde en die kern in staat de hoeveelheid positronen en electronen moeten verminderen. Ook zullen de positronen en electronen die náet tegen worden gehouden door de maan terechtkomen in het magnetische veld van de Aarde en dat zal voor de positief geladen positronen en de negatief geladen electronen verschillend uitpakken. Beide soorten deeltjes zullen door dat magnetische veld verschillende kanten uit worden gebogen, zoals in de afbeelding hierboven te zien is. Op deze wijze denken Colin en z’n maatjes om te kunnen bepalen of de waargenomen positronen inderdaad afkomstig zijn van de kern van de Melkweg óf dat er toch een nabije pulsar verantwoordelijk voor is. Niet te hopen dat die pulsar precies tussen Aarde en de kern van de Melkwegstelsel in staat. 😉 Bron: Cosmic Variance.
Speak Your Mind