28 maart 2024

De Ruis van Hogan

De ruis kan vergroot worden. Credit: University of Chicago

De recente discussie op de Astroblogs over de gravitationele entropietheorie van Erik Verlinde laat zien dat het onderwerp van gravitatie en quantum-theorie sterk in de belangstelling staat. Ik las zojuist een artikel over de ideeën van de Amerikaanse kosmoloog Craig Hogan, directeur van het Fermilab Center for Particle Astrophysics in Batavia bij Chigago, en die roepen bij mij erg veel deja-vu’s op, dus het lijkt mij wel aardig om daar even op in te gaan. Hogan’s theorie start met het uitgangspunt dat de ruimtetijd-structuur korrelig is op een schaalgrootte van de Planck-lengte (10-35 m), geen nieuw idee overigens. Vervolgens ‘leent’ hij het holografische principe uit de snaartheorie, welke zegt dat het oppervlak van een bepaald volume alle informatie bevat over wat zich in dat volume bevindt. Een idee dat ook Verlinde in z’n model gebruikt en dat oorspronkelijk van Nobelprijswinnaar Gerard ’t Hooft komt. Hogan’s theorie komt er kortgezegd op neer dat die ruis in de ruimtetijd, die normaal gesproken vanwege de superkleine schaal niet zichtbaar is voor ons, vergroot wordt als je er van veraf naar kijkt, een vergroting die Hogan the holographic uncertainty principle noemt, in navolging van Heisenberg’s onzekerheidsprincipe.

Hogan, inclusief ruis. Credit: University of Chicago

Net zoals korrels op een filmrol vergroot worden weergegeven op een filmdoek. Als lichtgolven in het heelal hun weg afleggen merken ze de korreligheid van de ruimtetijd en dat is vervolgens zichtbaar in interferentiepatronen. Die ruis moet zichtbaar zijn met niet al te ingewikkelde instrumenten, zoals het Brits-Duitse experiment GEO600 in Hannover, dat bedoeld is om gravitatiegolven te vinden. In de meeste quantumtheorieën is de korreligheid van de ruimtetijd overal hetzelfde. Niet in Hogan’s theorie, want daarin kan de korreligheid lokaal versterkt worden als er van veraf naar gekeken wordt. Hogan wijst het principe van de lokaliteit af, welke stelt dat een object alleen invloed kan ondervinden van z’n directe omgeving. Hij denkt dat twee gebieden aan weerszijden van het heelal ook invloed zouden kunnen uitoefenen op elkaar. Over z’n theorieën publiceerde Hogan in 2009 een artikel in het vakblad Physical Review D, samen met z’n collega Mark Jackson van de Universiteit van Leiden. Op welke wijze gravitatie naar voren komt in Hogan’s theorie moet ik nog precies uitzoeken, maar dat komt nog wel. Bron: Science News.

Share

Speak Your Mind

*