28 maart 2024

Heeft men Hawkingstraling waargenomen in het laboratorium?

Heeft men Hawkingstraling waargenomen? Credit: Universiteit van Frankfurt

In 1974 kwam Stephen Hawking met z’n inmiddels beroemde theorie dat zwarte gaten wel eens níet zwart zouden kunnen zijn, maar dat ze een heel klein beetje straling ‘lekken’. Een team natuurkundigen onder leiding van Franco Belgiorno (Universiteit van Milaan) denkt dat ze die Hawkingstraling, zoals het wordt genoemd, daadwerkelijk hebben waargenomen. Nee, niet bij een werkelijk zwart gat, maar in het laboratorium. Eh… hebben ze dan een zwart gat in hun lab gecreëerd? Nee, ook dat niet, gelukkig maar. Wat ze hebben gedaan is de ruimtetijd-kromming van een zwart gat nabootsen. Hawking’s stelling was gebaseerd op de theorie dat vlakbij de waarneemhorizon van een zwart gat, da’s de grens waarbinnen de ontsnappingssnelheid groter wordt dan de lichtsnelheid en ontsnappen dus niet mogelijk is, de kromming van ruimtetijd zo extreem is dat virtuele deeltjesparen erdoor gescheiden kunnen worden. Die paren van deeltje en antideeltje ontstaan continue en omdat ze elkaar binnen een fractie van een seconde ook vernietigen is de netto-energiebalans normaal gesproken nul. Maar vlakbij het zwarte gat kunnen de deeltjes zich scheiden, waarbij de ene ‘doei’ zegt en ín het zwarte gat verdwijnt en de andere de wijde wereld intrekt, aldus Hawking. Belgiorno en z’n team probeerden die situatie in het lab na te bootsen door met een infrarood laser op een stuk glas te ‘schieten’. De details van ’t experiment zal ik een andere keer wel es uitleggen (lees: heb ik nou geen zin in), maar de uitkomst was dat er een zogenaamd wit gat waarneemhorizon ontstond, yep géén zwart gat, en dat er fotonen werden uitgezonden die op geen enkele andere manier verklaarbaar waren dan zijnde Hawkingstraling. Aldus Belgiorno et al. Afijn, nou gaan we maar es kijken of het allemaal reproduceerbaar is. Bron: 80 Beats.

Share

Comments

  1. Het hele Hawking-radiatie probleem hangt samen met wat ruimte eigenlijk is.
    Als lege ruimte "niets" is, dan kan het tenslotte ook geen eigenschap dragen of ondervinden die de ruimte kromt.

    De vraag is dus in hoeverre materie bijvoorbeeld als oorzaak van zwaartekracht iets als "Higgsdeeltjes" kan produceren als er niets anders is dan het object zelf [materie].

    Is er hier een krampachtige poging van het standaard model om oorzaak en gevolg los van elkaar te zien?

    Men ziet in het standaard model namenlijk materie en zwaartekracht als twee heel verschillende gegevenheden – als oorzaak en gevolg van elkaar.

    In "werkelijkheid" kun je hier in mijn opinie vraagtekens bij zetten, want hitte en vuur zijn ook slechts in waarneming verschillend. Een natuurkundige wensdroom is waarschijnlijk slechts de motor achter dit onderscheid.

    Hawking-radiatie lijkt een rationele verklaring te bieden van het natuurlijke verlangen van de mens naar een wiskundige samenhang binnen de natuur. Wetenschappelijke ontwikkelingen worden ons immers met de paplepel ingegeven als natuurkundige logica en kunnen als zodanig inmiddels ook als een menselijk evolutionair proces worden beschouwd.

    Lang niet iedereen is zich helaas bewust van dit feit binnen de wetenschappelijke wereld.

  2. Ik geloof dat de voornoemde Hawking-straling eerder duidt op een simpel entropieverschil tussen bron en doel.

    Dus het oorzakelijk verband tussen tussen waarneming en waarnemer als wisselwerking is dan zelf de oorzaak van het fenomeen, zowel bij materie als zwaartekracht.

    Dit lijkt sterk op bijvoorbeeld SR en GR gerelateerde effecten, zoals tijdsdilatatie en klokverschillen tussen waarnemers. Deze hebben alleen een waarnemingsafhankelijke oorzaak. Het kan zijn dat een zwart gat helemaal niet bestaat, behalve als waarnemingsafhankelijk entropisch fenomeen.

Speak Your Mind

*