29 maart 2024

Super-aardes kunnen wel eens levenonvriendelijk zijn

Het beschermende magnetische veld van de aarde. Credit: SOHO/NASA/ESA

Een deel van de bijna 500 bekende exoplaneten zijn zogenaamde super-aardes, welke een massa hebben vanaf enkele malen tot maximaal tien keer die van de aarde. Boven die massa praat je niet meer over vaste planeten, maar worden het meer gasreuzen. Een voorbeeld is HD 40307, 42 lichtjaar verderop in de richting van de zuidelijke sterrenbeelden Doradus en Pictor, waar maar liefst drie super-aardes te vinden zijn. De meest bekende super-aarde is de onlangs ontdekte Gliese 581g, die zich in een bewoonbare zone rondom de ster Gliese 581 bevindt en waar dan ook druk gespeculeerd wordt over de mogelijkheid dat daar leven is. Guillaume Morard en z’n makkers van het Institute of Mineralogy and Physics of Condensed Matter in Parijs denken te weten dat dat niet zo is. Hun berekeningen laten namelijk zien dat super-aardes door hun massa een vaste ijzeren kern moeten hebben. De aarde heeft ook een ijzeren kern, maar die is deels vloeibaar en dáárdoor genereert deze kern een magnetisch veld. Door dat veld wordt de voor leven schadelijke kosmische straling en de van de nabije ster afkomstige sterrenwind – in het geval van onze eigen zon de ‘zonnewind’ genoemd – tegengehouden. Een geheel vaste kern levert geen magnetisch veld op en dus wordt zo’n planeet bestookt met de levenvernietigende straling. Kortom, noppes buitenaards leven op super-aardes. Kortom II, op zoek naar ‘echte’ exo-aardes. Bron: New Scientist.

Share

Speak Your Mind

*