Sterren in de Grote Magelhaense Wolk, gejat uit de Kleine Magelhaense Wolk. Credit: Karl Gordon and Margaret Meixner (Space Telescope Science Institute/AURA/NASA). Compilation by K. Olsen (NOAO/AURA/NSF))
Ze heten de Grote en Kleine Magelhaense Wolk, twee dwergsterrenstelsels van het Melkwegstelsel, 160.000 resp. 190.000 lichtjaar van ons verwijderd, beiden genoemd naar de Portugese ontdekkingsreiziger Ferdinand Magelhaen. Onderzoek van een groep sterrenkundigen van het National Optical Astronomy Observatory (NOAO) laat zien dat ze wellicht niet zo goede familieband met elkaar hebben, want grote broer blijkt volop sterren te hebben gejat van kleine broer. In totaal 5900 individuele sterren in de LMC (‘Large Magelhanic Cloud’) werden onderzocht en uit de spectrale gegevens bleek dat 5% daarvan niet in de LMC is ontstaan, maar afkomstig moet zijn uit de SMC – yep, de ‘Small Magelhanic Cloud’. De LMC moet ze er lang geleden met z’n gravitatiekracht uit ‘gestolen’ hebben, zo denken de onderzoekers. De spectra gaven twee aanwijzingen daarvoor: ten eerste bleken de afwijkende sterren een andere kant uit te bewegen dan de rest van de sterren in de LMC, hetgeen zichtbaar is aan de verschuiving van de lijnen in het spectrum . Op de afbeelding zie je deze sterren in beeld: de blauwe sterren, die naar ons toe bewegen, de rode sterren die van ons af bewegen. Ten tweede is hun chemische samenstelling afwijkend van de andere sterren van de LMC. Ze hebben minder zware elementen, zoals ijzer en calcium, hetgeen meer past bij de samenstelling van de sterren in de SMC. De NOAO-sterrenkundigen denken dat ze kunnen verklaren hoe het enorme stervormingsgebied van de tarantulanevel – alias 30 Doradus – zo groot kan zijn: het ligt op een plek waar gas vanaf de SMC instroomt in de LMC. Vast één van de smokkelroutes van de LMC, waarlangs ‘ie sterren van de SMC steelt. 🙂 Bron: NOAO.
Speak Your Mind