28 maart 2024

Schitterend: een PhD Comic over het Higgs boson

We blijven even in de afdeling leerzame én leuke video’s over de wereld van het allerkleinste. Een uurtje terug had ik een video waarin je ziet hoe klein een atoom wel niet is. Dit keer een PhD Comic – van wiens hand ik vaker video’s heb laten zien, o.a. deze over donkere materie –  over het Higgs boson. Opvallend aan de video is het formaat: héél erg hoog. In het begin heb je dat nog niet door, zie je wat vage beelden, met grote witte stroken onder en boven, maar als het getekende deel start zie je dat gehele veld gevuld. Leuk + leerzaam = kijken!

Bron: Cosmic Variance.

Share

Comments

  1. Schrodinger's cat zegt

    Dit leek me wel een goede plek om mijn vraag over kwantum mechanica te deponeren. De probability amplitude (golf eigenschap) van een los (in expiriment geisoleerd) deeltje valt uiteen zodra er een waarneming plaats vindt. Het deeltje gedraagt zich dan niet meer als golf maar als fysiek object. De waarneming wordt gedaan met bijvoorbeeld een enkele foton.

    Ik vraag mij nu af of er in theorie een mogelijkheid bestaat om de waarneming te doen door de gravitatie van het deeltje te meten. En zal dan daarmee de probability amplitude (golf eigenschappen) wel in tact blijven?

    Ik zal wel ergens een denkfout maken maar ik zie het “double slit experiment” voor me. Met deze methode kan dan -in theorie- bepaald worden door welke van de 2 spleten een deeltje is gegaan, zonder dat het interferentie patroon verdwijnt.

    Hieruit volgend zie ik tevens niet goed in hoe een kwantum toestand mogelijk is in een omgeving die onderhevig is aan gravitatie. Gravitatie invloeden zijn er altijd en overal dus dan zou ieder deeltje zich dus nooit in een kwantum toestand kunnen bevinden.

    Kan iemand mij uitleggen wat in mijn redenatie mis gaat?

  2. Op zich een goed idee: gebruik geen lichtdeeltjes (fotonen) om een ander elementair deeltje te bestuderen, want dat beïnvloed de eigenschappen van dat deeltje, maar gebruik diens gravitatiekracht. Probleem alleen is dat in de praktijk de gravitatie van een enkel elementair deeltje niet te meten valt. Er zijn vier natuurkrachten en de sterkte daarvan – de sterke wisselwerking – is maar liefst 1040 keer zo sterk als de gravitatiekracht. Geen enkel instrument op aarde is in staat de gravitatie van één enkel deeltje te meten. Een simpel voorbeeld laat zien hoe zwak de gravitatie- of zwaartekracht wel niet is: op tafel ligt een spijker. Die ligt daar vanwege de gravitatie van de gehele aarde. Een hele planeet is dus nodig om die spijker op tafel te laten liggen. Neem vervolgens een magneet (de electromagnetische wisselwerking is 1038 keer zo sterk als de gravitatie) en daarmee kan je de spijker los trekken van de tafel. Die magneet van een ons is dan sterker dan de gehele planeet aarde.

  3. Onderzoekers van het Laue-Langevin Institute in Grenoble kwamen in 2002 met een publicatie dat ze de kwantum toestand van neutronen onder invloed van het zwaartekrachtveld van de aarde hadden gemeten. Stevige kritiek volgde, volgens Giri maakten de onderzoekers een grote fout door aan te nemen dat de grondtoestandsenergie van een neutron in het zwaartekrachtveld van de aarde ongeveer 10^-12 eV is. Giri komt uit op een veel kleinere waarde, ongeveer 10^-37 eV, en zegt dat de gemeten toestanden in het experiment niet veroorzaakt kunnen zijn door de aardse zwaartekracht. De zwaartekracht is zo gering (zoals Adrianus hierboven al aangaf) dat de resolutie van zo’n experiment veel groter moet zijn om daadwerkelijk de kwantum toestand van neutronen onder invloed van de zwaartekracht te kunnen meten.

    Hier de publicatie van de onderzoekers in Nature van het Laue-Langevin Institute:
    http://www.ift.uam.es/paginaspersonales/bellido/cuantica/articulos/Nature415.297.2002.QuantumBounce.pdf

    Publicaties met kritiek op dit experiment zijn bv. arXiv:0808.1362 (Vankov) en arXiv:0708.2649 (Giri).

Laat een antwoord achter aan Rudy Reactie annuleren

*