28 maart 2024

Video: Waarom is de Fermi-paradox een groot probleem?

Aangezien ons melkwegstelsel al heel oud is, zouden intelligente beschavingen in alle hoeken en gaten gevonden moeten worden. Helaas hebben we hier geen enkel bewijs voor gevonden. Een nieuwe video van New Scientist vertelt je waarom de Fermi-paradox echt een groot wetenschappelijk probleem is, en waarom we het meer aandacht moeten geven.

Share

Comments

  1. Ik vind het stukje over de Von Neumann Probe weinig zeggend. Het technologisch maken van een probe die naar een andere zon reist gaat dan misschien nog wel, maar die zich daar dan ook nog eens repliceert vereist wel een hoogstaand technologisch niveau. Misschen wel van hetzelfde niveau als het niveau dat interstellair reizen op een snelle manier mogelijk maakt.
    Ik denk dat sommige wetenschappers zich te vast aan de fermi-paradox houden terwijl we wellicht eerst eens meer inzicht moeten krijgen over hoeveel planeten er precies zijn om andere zonnen en van watvoor type die planeten precies zijn. Onze aarde heeft natuurlijk wel een aantal specifiek specificaties die het leven mogelijk hebben gemaakt. Als er maar één ingredient anders is dan hoeft er al zich geen leven meer te ontwikkelen. De kennis die we nu hebben van de geschiedenis van onze eigen planeet geeft al aan hoe complex het is en hoeveel geluk er nodig is om leven te ontwikkelen.

    • Stoerecurry zegt

      Of als 1 ingredient anders is dat we een ander type leven ontwikkelen.

      De eerste planeet die we hebben onderzocht blijkt al organisch materiaal te bevatten, ik denk dat we hieruit kunnen concluderen dat de kans op leven op een andere planeet hiermee is verveelvoudigd.

  2. Stoerecurry zegt

    Ik stel het me altijd voor alsof de mensheid eerst dacht dat de aarde plat was (2d), na een kleine ontwikkeling bedachten we dat het juist een sfeer was (3d) weer een tijdje later kwamen we erachter dat de tijd ook eigenlijk een dimensie is (4d), het is een kwestie van tijd dat we de 5de vinden (die waarschijnlijk net als de eerste 4 recht onder onze neus zat, maar wij hem nog steeds niet hebben erkent)

    • Enceladus zegt

      Interessante gedachte! Welke kant denk jij op voor die 5e dimensie? Of kun je je daar nog niets bij voorstellen?

      groet,
      Gert (Enceladus)

      • Niet om hier in te breken….maar wat bv te denken over donkere materie. Is dat gewoon doelloos rondzwervende materie, of zou dat ook kunnen bestaan uit sterren, planeten, leven…het zou zomaar een extra dimensie kunnen zijn waarvan we tot nu toe alleen de aanwezigheid kunnen vermoeden a.d.h.v diens zwaartekracht 🙂

        • Enceladus zegt

          Dat vind ik geen eens zo’n gekke gedachte. Donkere materie omdat het zich in een dimensie bevindt die wij niet kunnen waarnemen, maar we merken toch de aanwezigheid door de zwaartekracht.

          Is er een analogie te bedenken voor iets uit de 4-dimensionale wereld wat in een 2-dimensionale wereld niet zichtbaar, maar wel voelbaar zou zijn?

          groet,
          Gert (Enceladus)

          • Olaf van Kooten zegt

            Het grappige is dat gravitonen (de hypothetische overbrenger van de zwaartekracht) het enige elementaire deeltje met spin=0 zal zijn. Volgens berekeningen kan alleen zo’n deeltje in meerdere dimensies merkbaar zijn.

          • Higgs bosonen hebben volgens mij ook spin 0.

        • Als er zogenaamde donkere materie zonnen en planeten zouden zijn zou je dit terug moeten zien in bepaalde concentraties van zwaartekracht en niet de verspreiding die we nu waarnemen.. denk ik dan. 🙂
          Ook zou het in moeten houden dat er meerdere donkere materie deeltjes moeten zijn om de verschillende grotere deeltjes weer te kunnen vormen

          Zelfde over wat Olaf zegt over gravitonen. In de stringtheorie zouden gravitonen door dimensies kunnen reizen, maar als dat waar zou zijn zouden we concentraties van zwaartekracht moeten waarnemen op plekken waar in andere dimensies bv zonnen of planeten zijn.

          • Enceladus zegt

            Waarom ‘moeten’ wij concentraties van zwaartekracht waarnemen op plekken waar in andere dimensies sterren of planeten zijn? In een ‘platte wereld’ neemt men een bolvormig object ook alleen maar als een circkel waar en is de invloed van die bol dus marginaal.

            Ik kan me dus best voorstellen dat wij de zwaartekracht van sterren en planeten in een andere dimensie verspreid zouden waarnemen.

            groet,
            Gert (Enceladus)

          • Ik vermoed dat onze dimensie en die andere dimensie op een bepaalde manier gelinkt zijn, dus concentraties van zwaartekracht in die andere dimensie zou zich op een bepaalde manier moeten manifesteren in onze dimensie, wellicht hetzelfde dus ook in een bepaalde concentratie.
            Het lijkt mij dus niet dat de zwaartekracht van bijvoorbeeld onze aarde zich op verschillende plekken in die andere dimensie manifesteert.

          • Toevoeging:
            Stel je zou naar deze dimensie kunnen reizen dan moet je ook in één stuk aan komen en niet een stukje hier en een ander stukje daar. 🙂

          • Stoerecurry zegt

            Dat is er toch ook? Zwarte gaten…

      • De kracht van gedachte is de 5e dimensie.
        @ Stoerecurry Quote “het is een kwestie van tijd dat we de 5de vinden (die waarschijnlijk net als de eerste 4 recht onder onze neus zat, maar wij hem nog steeds niet hebben erkent)”
        – Hoort vast bij de evolutie van de mens 😉
        https://www.youtube.com/watch?v=fs2GDSYYCoA

        • Olaf van Kooten zegt

          Nou weet je? In de derde dimensie hebben we een blik ‘van bovenaf’ op de tweede dimensie (een oppervlak). Vanuit de vierde dimensie (tijd) hebben we een volledige kijk op het 3D-universum, maar de vierde dimensie (tijd) ervaren we ‘van binnen’ en dus niet van ‘bovenaf’. Vanuit de vijfde dimensie zou je dus het universum zien zoals het er ‘van boven’ uit ziet. In de vijfde dimensie zie je dus de hele geschiedenis van ons heelal als een ‘oppervlak’ waarlangs je naar voren -en achteren kunt bewegen. Vanuit de zesde dimensie zie je alle mogelijke geschiedenissen van het heelal (oftewel, een ‘parallel multiversum’) als een ‘oppervlak’ onder je. Vanuit de zevende dimensie zie je alle mogelijke geschiedenissen van alle mogelijke universa onder je….een ‘multi (ruimte) – multi (tijd) versum dus. Boven dat zie je het absolute al, het ‘omniversum’ of zoiets. Anyway, misschien een beetje te zweverig/Nubirstisch voor iemand ‘van de redactie’, maar zo zie ik het ff 😛

  3. Stoerecurry zegt

    Donkere materie is inderdaad een meedingende kandidaat. Maar ook zwaartekracht, zoals jullie hierboven behandelt hebben. Ik heb licht ook altijd als potentiele kandidaat gezien. Fantastisch spul, ik heb gisteren een proef gedaan waarbij ik lichtgolfen afboog dmv van een sterke magneet.

    Ik had dus een geheel paralelle coherente monochromatische bundel, die ik heen en weer stuurde op een optische tafel. Vervolgens hield ik hier een hele sterke magneet bij, en je zag de lichtgolven wegbuigen.

    • Enceladus zegt

      Kun je daar geen filmpje van maken en op YouTube zetten, want dat wil ik weleens zien.

      groet,
      Gert (Enceladus)

    • Nu alleen nog achterhalen waar je false-positive resultaat door veroorzaakt is en je bent klaar 🙂

      • Stoerecurry zegt

        Ik had er al een tijdje over nagedacht, maar bij het CERN doen ze toch precies hetzelfde? fotonen afbuigen dmv sterke magneten, anders kunnen die deeltjes nooit een cirkel beweging maken.

        • Stoerecurry zegt

          Aanvulling, gravitatie lenzen in de ruimte buigen ook de baan van fotonen, dit fenomeen wordt aan de buiging van de ruimtetijd toegeschreven. Misschien buig ik met die sterke magneet ook wel heel iets de ruimtetijd.

          • Stoerecurry zegt

            tweede aanvulling : E=MC^2

            Een foton is energie, 0*C^2 =0, dus een foton kan niet massaloos zijn.

          • Wat ze in CERN doen is een indirect proces om fotonen te laten botsen met elkaar of met andere elementaire deeltjes. Het is niet zo dat ze direct fotonen kunnen afbuigen met magneten.
            http://cerncourier.com/cws/article/cern/31193
            http://cerncourier.com/cws/article/cern/51147

            Met een magneet kan je niet de ruimtetijd vervormen.

            Fotonen hebben geen massa.

            My 2cents 🙂

          • Stoerecurry zegt

            De tunnel van CERN is toch rond? hoe sturen ze de fotonen anders door de tunnel heen? Dit gebeurd toch met supergeleidende magneten? Zouden ze dat niet doen knallen de fotonen tegen de zijwand aan van de tunnel.

            Fotonen worden geacht geen massa te hebben, maar energie en massa zijn toch dezelfde dingen? Dus als hij energie heeft heeft deze per definitie potentiele massa.

          • potentiele……dat is het goede woord. Energie kan worden omgezet in materie met massa en andersom. Maar dat wil niet zeggen dat fotonen dus massa hebben. Dit jaar zijn er experimenten gedaan waarbij (ze beweren) energy omgezet te hebben in massa.

            Je hebt gelijk, een magneet kan de ruimtetijd vervormen door diens massa. Zodra die magneet de massa van een ster heeft kunnen we het effect misschien zelfs waarnemen. Maar ruimtetijd buigen met het magnetisme kan niet zoals Arie ook schreef.

            Om te weten hoe ze dat in CERN doen zal je toch echt die twee links moeten checken die ik eerder plaatste. In ieder geval is het een indirect effect.

            Overigens, zwaartekrachtlens etc is ook een indirect effect. Massa buigt de ruimtetijd, fotonen volgen gewoon die bocht in de ruimtetijd zonder het zelf in de gaten te hebben. Maar het is niet zo dat die massa/zwaartekracht direct licht afbuigt.

            Ook voor zwarte gaten…”not even light can escape”. Ja, maar dat heeft niks te maken met een zwart gat die het licht vast kan houden of afremmen. Het zwarte gat veroorzaakt een dermate heftige draaikolk en verstoring van de ruimtetijd, dat er simpelweg geen uitgang meer is, ook niet voor licht. Het licht blijft eindeloos rondjes vliegen en zal (naar vermoeden) uiteindelijk samen met de rest naar binnen worden gestuurd.

            Er zijn zelfs neutronensterren die licht ‘” vast kunnen houden” zodat het licht eindeloos in orbit van die ster gevangen is. Ook weer indirect het gevolg van de heftig verbogen ruimtetijd om die ster.

          • Stoerecurry zegt

            Met een magneet kun zeker wel de ruimte tijd vervormen, alles wat massa heeft vervormt de ruimtetijd.

          • Ja, massa kan inderdaad de ruimtetijd vervormen, dat gebeurt door de zwaartekracht. Maar een magneet kan niet met z’n elektromagnetische kracht de ruimtetijd vervormen, daar is die kracht niet toe in staat.

        • Bij de Large Hadron Collider gebruiken ze protonen, die met elkaar botsen, geen fotonen. Protonen zijn lekker zwaar en die leveren bij botsingen met genoeg energie interessante deeltjes op, zoals Higgs bosonen. Helaas komt er ook veel vervuiling bij kijken, ruis van deeltjes die minder interessant zijn. Daarom willen ze de nieuwe generatie deeltjesversnellers gebruik laten maken van elektronen, die zijn veel ‘schoner’ bij botsingen.

          • Stoerecurry zegt

            Ah natuurlijk, hoe kon ik daar intuinen……….. Experiment herhaald zonder magneet, en de aanwezigheid van mijn hand buigt de fotonen ook al.
            Daar is ook gelijk het false positief effect waar hierboven al naar gevraagd werd, hoe makkelijk kun je domme aannames maken in deze materie.

            #moeilijk, ik ga eens een middagje zelfreflectie houden denk ik.

  4. Stoerecurry zegt
  5. Stoerecurry zegt

    @K.J. je hebt gelijk, op dit moment wijt ik de vervorming die ik zie aan de warmte afstraling van mijn hand. Ruimte-tijd verbuiging was wel erg ambitieus.

    @Arie Nouwen, dank voor de uitleg en het meedenken.

    • Als alles helemaal duidelijk zou zijn, en alle neuzen stonden dezelfde kant op…..waren we hier wel heel snel door de gespreksstof heen geweest 🙂

  6. Stoerecurry, je zou de eerste zijn die met een magneet licht kan buigen en wat meetbaar is! 😀

    Licht heeft geen lading en is derhalve niet te beïnvloeden met een magneet. Wat wel kan gebeuren is dat een foton heel eventjes reageert met een virtueel elektron-positron paar die wel een lading hebben en die wel beïnvloed kunnen worden door een magneet. Hierdoor kan het pad wat het foton had veranderen, maar dit is volgens mij zo goed als niet meetbaar tenzij het wellicht over zeer grote afstanden gaat. Dit heet Delbrück scattering, http://en.wikipedia.org/wiki/Delbr%C3%BCck_scattering .

    En zoals al door Arie gezegt, de LHC botst geen fotonen, maar hardonen, de H in LHC. Volgens mij inderdaad voornamelijk protonen. Maar in het onderzoek naar Quark-Gluon-Plasma hebben ze ook lood ionen laten botsen omdat die meer geschikt zouden zijn dan protonen in het onderzoek naar QGP.
    http://www.symmetrymagazine.org/breaking/2010/11/12/lhc-basics-what-we-can-learn-from-lead-ion-collisions
    http://news.rice.edu/2014/05/16/rice-physicist-will-search-for-quark-gluon-plasma-at-the-lhc-2/

  7. Lijkt mij een mooie test, ^^

    Een laserstraal die door het middelpunt van een elektro spoel gaat,
    Deze elektro spoel voeden met geluid,
    Als er op de ontvangende sensor een geluid te horen, is het licht met magnetisme te beïnvloeden, en anders niet.

Laat een antwoord achter aan rudiev Reactie annuleren

*