29 maart 2024

Maak een ritje met een foton vanaf de zon tot aan Jupiter


Stel even dat je met een foton mee zou kunnen vliegen, het lichtdeeltje dat in vacuüm met de lichtsnelheid reist, bijna 300.000 km per seconde. Zo’n foton doet er ruim 43 minuten over om van het oppervlak van de zon naar Jupiter te reizen, de gasreus die gemiddeld 778 miljoen km van de zon staat. Animator Alphonse Swineheart heeft van zo’n ritje een schitterende video gemaakt, waarin je met de lichtsnelheid van de zon langs alle planeten reist, die je onderweg naar Jupiter tegenkomt, dus eerst Mercurius, dan Venus, de Aarde, Mars en tenslotte Jupiter zelf. Eh… dat foton heeft er overigens tussen de 20.000 en 150.000 jaar over gedaan om na z’n ontstaan in de kern van de zon diens oppervlak te bereiken – ’t is maar dat je het weet. Okay mensen, ga er even goed voor zitten and enjoy the ride! 😀

Riding Light from Alphonse Swinehart on Vimeo.

Bron: It’s Okay to be Smart.

Share

Comments

  1. Grappig filmpje, maar ik heb het grootste deel toch even op warpsnelheid gevlogen. Kan me niet voorstellen dat iemand 44 minuten lang naar de lege ruimte gaat zitten kijken 🙂

    • Lege ruimte? Dan heb je niet op de achtergrond gelet en bedacht welke sterren(beelden) daar staan?
      En ben je die asteroïden en kometen nog langs zien scheren?

      😉 Paul

      • Nee.. ik vond het een beetje zonde van mijn o-zo-kostbare 😉 tijd om al die minuten te wachten op het volgende stuk rots, uhm planeet. Vandaar dat ik mijn reis met warpsnelheid heb gedaan.

  2. Wat een mazzel dat bij het maken van dit filmpje alle planeten en die paar belangrijke asteroïden aan dezelfde kant van de zon waren… 🙂

    —–

    Quote : “Eh… dat foton heeft er overigens tussen de 20.000 en 150.000 jaar over gedaan om na z’n ontstaan in de kern van de zon diens oppervlak te bereiken”.
    Werkelijk: is het steeds dezelfde individuele foton ‘die is ontstaan’ en verder naar het zonsoppervlakte reist/rijst, of is het een doorgeef systeem?

    Eenmaal ontsnapt aan de zonsmassa vliegen/zweven de meeste foton door tot in de oneindigheid, alleen die paar die ooit opnieuw de juiste electronenschillen weten te vinden om te worden ingevangen.

    Groet, Paul

    • Mike Dhanpat zegt

      Dat is echt één en dezelfde foton die er zo lang over doet!

    • http://www.astroblogs.nl/2014/07/06/hoe-lang-doet-een-foton-erover-de-rand-van-de-zon-te-bereiken/

      De straal van de zon is 696.000 km, dus de met de lichtsnelheid reizende fotonen zouden in theorie ruim twee seconden moeten doen over die afstand. De neutrino’s doen dat inderdaad in die tijd, omdat ze nauwelijks reageren met andere deeltjes in de zon, maar de fotonen doen er in werkelijkheid heel wat langer over. Zij reageren namelijk continue met de ionen in de kern van de zon, de waterstof- en heliumkernen. Onder de omstandigheden in de kern – een druk van zo’n 2 x 10^16 pascal – kan een proton gemiddeld één centimeter reizen voordat ‘ie weer reageert met een ion. Dat zorgt er voor dat een foton voortdurend van richting veranderd en daarom is z’n reis een toevalsbeweging (Engels: random walk).

    • Mike Dhanpat / rudiev

      Als je de link goed bestudeerd…,
      kom je er zelf ook achter dat het juist NIET een en dezelfde foton betreft. 😉

      Volgens het duale karakter van fotonen kan je niet eens met absolute zekerheid zeggen dat het een deeltje is.
      Fotonen zijn/gedragen zich dan wel als (hard)deeltje dan wel als golf. Laat staan dat het hier (na elke reactie met een ‘ion’) steeds het zelfde deeltje is. 🙂

      Groet, Paul

      • Vandaar ook mijn reactie. Het foton botst op vooral elektronen of ionen, van waterstof of helium, waardoor ze geäbsobeert worden zodat het deeltje tijdelijk een hogere energie heeft waarna dit deeltje de energie weer uitstoot middels een nieuw foton.

  3. Co van Driel zegt

    Een godsgruwelijk saai muziekje, maar het filmpje is wel prachtig gemaakt. Zoef … daar gaat Mercurius … zoef Venus … zoef de Aarde met de Maan … zoef Mars … etc. etc.

    Wat is het heelal onvoorstelbaar groot, zelfs ons eigen zonnestelsel. Ik blijf me er iedere dag weer over verbazen.

  4. Magnifiek. Ik voelde me echt die foton. Tranen schoten in mijn ogen. Zo alleen…

  5. Laat ik nu altijd gedacht hebben dat een foton met de lichtsnelheid reist en derhalve zijn reistijd altijd NUL is, onafhankelijk van de afstand die hij aflegt.

    Hoe kan dat foton dan meer dan eenmaal onderweg iets zien, afgezien van dat ene tijdstip zo snel voorbij gaat, maar ook nog omdat zodra hij waarneemt, c.q. waargenomen wordt (object-subject relatie) als foton sterft en wedergeboren wordt als energie verstoring in zijn waargenomen object ?

  6. Ja het klopt, voor een foton staat de tijd eigenlijk stil, die heeft geen tijdsbeleving. Die reist van de Melkweg naar M31 in 0 seconden ‘voor zijn gevoel’. Ik denk dat je het filmpje op dat punt maar even artistiek moet opvatten en dat je de ‘best of both worlds’ hebt, namelijk met de lichtsnelheid reizen én het nog eens ervaren ook.

  7. Time dilation en length contraction zijn relatief……

    Voor een foton staat de tijd niet stil, het zou het heelal alleen sterk vervormd waarnemen a.g.v. redshift. De foton zelf heeft het idee dat er niks aan de hand is met zijn klok.

    Voorbeeld; Stel ik heb een ruimteschip dat 90% van de snelheid van het licht kan bereiken. Als ik door de ruimte vlieg, klikt mijn klok voor mijn gevoel zoals het altijd deed. Maar als jij nu met een telescoop naar mijn klok zou kunnen kijken, zal je constateren dat mijn klok veel te langzaam loopt/tikt.
    Qua afmetingen in mijn ruimteschip merk ik geen verschil….maar jij zou door je telescoop een in (lengte) gekrompen ruimteschip zien.

    Andersom, als ik nu vanuit mijn snelle ruimteschip jouw! klok zou kunnen zien, zou ik zeggen dat het jouw klok is welke niet goed loopt.

    Deze effecten treden altijd op, maar zijn pas goed merkbaar bij zeer hoge snelheden (bijna “c”). Op kleine schaal treden de effecten ook op, vandaar dat b.v. het GPS systeem rekening moet houden met dit verschijnsel. De klokken op aarde tikken met een andere snelheid dan de klokken in de satelieten. Door de snelheid van de satelieten lopen diens klokken iets langzamer, en door de lagere zwaartekracht lopen de klokken iets sneller. Maar….als jij mee zou liften in een sateliet zou je zeggen dat jouw klok ok is en dat die op aarde juist verkeerd tikken….je merkt zelf niks van die tijdverschuiving….

    Om terug te komen op de foton…..als die op zijn horloge kijkt zal het denken “niks aan d hand”, maar als jij zijn horloge kon zien zou je denken “dat horloge staat stil”

    • Je hebt gelijk, voor de limiet van de snelheid naar C. Maar het effect bij de lichtsnelheid zelf is een singulariteit waar je eigenlijk niks van kan zeggen.

      Vanuit de asymptotische eigenschappen rond de singulariteit zou je kunnen voorstellen dat de tijd in het plaatselijke inertiaalstelsel van het foton “gewoon” doorloopt. Maar “ons” hele heelal is dan in lengte gekrompen tot afmeting nul. Je “ziet” dan niks van het heelal, je ziet alleen je fotonburen ruimtelijk aanwezig in je eigen tijd die in dezelfde lichtstraal zitten. Een wereldje apart met veel informatie van hun oorzaak, gezien de spectraallijnen.

      Maar we redeneren wel beperkt wetenschappelijk volgens de chronometer, de tijd van de Griekse god Chronos. Je kan eigenlijk niet spreken over psychologische tijdservaring. Die wordt bepaald door Kairos: de kleinzoon van Chronos. De gewoontes van Kairos zijn nog onvoldoende wetenschappelijk onderzocht. Iedereen kan Kairos wel zelf ervaren, soms gaat de (Chronos tijd) snel en soms langzaam afhankelijk van de aandacht, verveling, interesse, leeftijd. Bij topervaringen staat de tijd stil. Vandaar dat Rudiv met warpsnelheid ging 🙂

Laat een antwoord achter aan rudiev Reactie annuleren

*