Buzz Aldrin brengt bliksembezoek aan Delft

Nederland is de laatste tijd erg populair bij bejaarde ruimtevaarders. Een maand terug bracht de Russische ex-kosmonaut Aleksej Leonov een bezoek aan Nederland, om eregast te zijn bij de opening van het nieuwe planetarium in Ridderkerk. En gisteren kwam daar vanaf de overkant van de grote plas de inmiddels 77-jarige ex-astronaut ‘Buzz’ Aldrin ^[1]voluit Edwin Eugene Aldrin, geboren op 20 januari 1930 in Montclair, New Jersey, die een bezoek bracht aan Delft, dat net zo lang duurde als z’n maanwandeling op 21 juli 1969, namelijk zo’n 2 uur. Zoals bekend mag worden verondersteld vloog Aldrin in juli 1969 samen met Neil Armstrong en Michael Collins met de Apollo 11-missie naar de maan. Daar zette hij, na Armstrong, als tweede mens ooit voet op de maan. We kennen allemaal de beroemde woorden ‘Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed’, die Aldrin als piloot uitsprak toen hij de Eagle veilig op de maan neerzette. Vanmorgen las ik in het AD een interview met Aldrin, wat wel aardig is om te lezen over z’n belevenissen na die historische gebeurtenis.  En da’s niet zo positief. Aldrin belandde in feite in een diep dal, vol met depressies, alcoholverslaving en problemen met z’n vrouw, vriendin en kinderen. Een soort van Lisa Nowak avant la lettre dus 🙂 . Kort na de Apollo-11 missie ondernamen de drie astronauten een maandenlange goodwill-tour, de Giant Leap Tour, die hen langs 23 landen, twintig staatshoofden, één paus en één Gina Lollobrigida voerde. Maar halverwege raakte Aldrin in een diepe zenuwcrisis. In feite was hij van mening dat hij na de maanreis geen doel meer in het leven had. “En zonder doel was ik net een vertraagde pingpongbal, die links en rechts wordt geraakt door de grillen en kuren van anderen”, aldus Aldrin in z’n autobiografie uit 1973. Dat citaat heb ik van een artikel dat ik vandaag ook weer tegenkwam, een boekbespreking op 20 juli 1991 dat destijds in NRC-Handelsblad stond. Het was een boekbespreking van het boek ‘In de ban van de maan’ van Jacques Ros en Hendrik Jan van Brandwijk. In dat boek de verhalen van de 12 mannen die van 1969 tot 1972 op de maan hebben rondgehuppeld en dan met name rond de vraag hoe het met hen daarna verliep. Nou, met Aldrin dus kennelijk niet zo best. In augustus 1975 werd hij opgenomen in een kliniek voor alcoholverslaafden, als een soort van Britney Spears avant la lettre dus (OK, wordt vervelend, ik geef ’t toe). Maar toen hij daar vervolgens ontslagen werd stond er een nieuw geboren mens en die doet ’t tot de dag van vandaag prima. Hij werd een spreker die overal sprak van z’n ervaringen, zowel op de maan als daarna op Aarde.

Gisteren sprak hij in Delft voor een volle zaal met 1600 studenten van de Technische Universiteit. Hij heeft inmiddels ook een nieuw doel in z’n leven: een bemande reis naar Mars! Yep, hij heeft weer een target. Wel is hij van mening dat beter eerst naar één van de manen van Mars kan worden gevlogen, want daar kan je ook makkelijker van wegvliegen. Of hij daar zelf naar toe wil vliegen? Nee, dat niet meer. Een week in een capsule vindt hij al erg lang, laat staan vier maanden in een raket naar Mars. Goed, wie wordt de derde ruimtevaarder die Nederland aandoet? Een Chinees? Bron: AD, 14 maart 2007. Een uitgebreid verslag van Buzz’ bezoek aan Delft is overigens te vinden op Astrostart.