Tips voor als je in een zwart gat valt

Stel je bent een nietsvermoedende ruimtereiziger aan boord van de USS Enterprise en plotseling doemt er een zwart gat voor je neus op. Tom Tom deed het eventjes niet, kan gebeuren. Je ruimteschip passeert de beruchte waarnemingshorizon, de Schwarzschildstraal, the point-of -no-return, voorbij welke grens niets meer kan ontsnappen omdat daar de ontsnappings-snelheid hoger is dan de lichtsnelheid. Zelfs een SMS’sje naar je geliefde zal niet aankomen. Je zou vervolgens in je lot kunnen berusten en dan richting singulariteit vliegen, waar je je einde vind. Tot nu toe was bij dit soort rampenscenario’s de gedachte: doe zo rustig mogelijk, want iedere poging om toch te ontsnappen wordt genadeloos afgestraft met een snellere spaggetti-dood ^[1]door de getijdewerking binnen de waarnemingshorizon zal je lichaam langzaam maar zeker uiteen worden getrokken tot een lange draad materie, gelijk een heerlijk hapje Spaggetti Bolognese 😉 . Maar onlangs hebben Geraint F. Lewis en Juliana Kwan van de Universiteit van Sydney een artikel geschreven over de vraag of die ‘hou je rustig binnen de waarnemingshorizon-stelling’ wel juist is. Het artikel, met de enerverende titel No Way Back: Maximizing survival time below the Schwarzschild event horizon hebben ze vervolgens ter publicatie ingediend bij de redactie van de Proceedings of the Astronomical Society of Australia en dat schijnt te zijn goedgekeurd. Lewis en Kwan hebben het in hun artikel over de vraag hoe je de tijd die je binnen de waarnemingshorizon van het zwarte gat doorbrengt kunt maximeren. Er komt bij zo’n gedachtenexperimenten uiteraard een hoop relativiteitstheorie om de hoek kijken, de theorie van Einstein die aan de basis heeft gestaan van de ideeën over zwarte gaten. Kortgezegd komen de berekeningen van Lewis en Kwan er op neer dat je je raket op een bepaalde wijze moet versnellen. Er schijnt een ideale versnelling te zijn, een “sweet-spot” zoals ze het noemen. Je moet je raketmotor eventjes aanzetten en dan uitzetten en vervolgens afdalen naar Mount Doom (eh.. da´s mijn benaming hoor, ik schiet af en toe door in m’n fantasie). Hoe lang de motor moet worden aangezet hangt af van de massa van het zwarte gat, het vermogen van de motor (de hoeveelheid PK’s van je Enterprise dus) en de snelheid waarmee je de waarnemingshorizon passeerde. Allemaal parameters die gemakkelijk op je PC aan boord uitgerekend kunnen worden. En zo kunnen ruimtevaarders met het artikel van Lewis en Kwan in hun achterzak hun leven ietsje rekken. Maar uiteindelijk gaat de getijdewerking toch z’n werk doen ^[2]wanneer dit plaatsvindt hangt ook van de massa van het zwarte gat af: hoe zwaarder het zwarte gat des te langer het duurt voordat je iets merkt van de getijdewerking en zal je met ruimteschip en al tot de genoemde draad spaggetti worden uiteengerafeld. Bron: Universe Today.