Credit: NASA/CXC/UIUC/R.Williams et al.; Optical: NOAO/CTIO/MCELS coll.; Radio: ATCA/UIUC/R.Williams et al.
Credit: NASA/CXC/UIUC/R.Williams et al.; Optical: NOAO/CTIO/MCELS coll.; Radio: ATCA/UIUC/R.Williams et al.
Voor ons Noorderlingen zijn het alleen fenomenen van horen zeggen: de grote en de kleine Magellaanse Wolken. Twee kleine sterrenstelsels die begeleiders zijn van het Melkwegstelsel, beiden goed met het blote oog te zien… op het zuidelijk halfrond.Zucht! Afijn, in de Kleine Magellaanse Wolk (SMC, Small Magellanic Cloud), een bescheiden 196.000 lichtjaren van ons verwijderd, hebben sterrenkundigen met behulp van de Chandra röntgensatelliet iets bijzonders ontdekt: In een wolk van geïoniseerd waterstof, genaamd LHa115-N19 of korter N19 hebben ze een zogenaamde superbel gezien (zie foto). Dat soort bellen kunnen ontstaan als kleinere structuren van individuele sterren en supernova aaneen gaan klonteren en een enorme kosmische holte vormen. De waarnemingen van Chandra tonen aan dat er in N19 drie supernovae moeten hebben plaatsgevonden. Alle drie waren ze ontstaan doordat een zware ster aan het einde van z’n leven ineenklapte en z’n buitenlagen in één klap wegblies. Al die sterren behoorden tot een zogenaamde OB associatie, een groep sterren die uit één en dezelfde interstellaire gas- en stofwolk is ontstaan. Bron: Chandra / Harvard.
