Credit: Noble & Gammie.
Door radiotelescopen in Hawaï, Californië en Arizona te laten samenwerken hebben sterrenkundigen hun beste blik tot nu toe kunnen werpen op het superzware zwarte gat in het centrum van onze Melkweg. Via de techniek van de
Very Long Baseline Interferometry (VLBI) vormden de drie radiotelescopen één grote radiotelescoop met een lengte van maar liefst 4.500 km. Daarmee bekeken sterrenkundigen dat zwarte gat,
Sagittarius A (of Sgr A) genoemd vanwege z’n lokatie in het sterrenbeeld Boogschutter (Sagittarius). Door de VLBI-techniek, waarbij in dit geval gekeken werd naar radiostraling met een golflengte van 1,3 mm, kon men in Sgr A* details zien men een ongeëvenaarde resolutie van maar liefst 37 micro-boogseconden. Da’s ongeveer hetzelfde als een voetbal die je vanaf de Aarde op de Maan ziet. 😯 Vanwege z’n massa (3,6 miljoen zonmassa’s) heeft het centrale zwarte gat een grote waarnemingshorizon : zo’n 16 miljoen km in doorsnede. Die grootte heeft men nu ongeveer met de waarnemingen van de VLBI bereikt. De vraag is nog wel wat men precies gezien heeft aan details. Zijn het ‘hot spots’, die om de horizon cirkelen, is het een jet die wegspuwt van het zwarte gat, is het een soort van gloeiende corona? Daar zijn nog geen antwoorden op. In een vervolgonderzoek wil men kijken of de radiotelescopen ook op een golflengte van 0,85 mm kunnen werken en dat moet dan nog scherpere beelden opleveren. Op de afbeelding hierboven een computeranimatie van de omgeving van de waarnemingshorizon van Sgr A*. Morgen verschijnt er een artikel in het Engelse vakblad Nature over
de waarnemingen aan Sgr A*. Mocht ik nog ergens ‘harde’ foto’s van het centrale zwart gat te zien krijgen, dus geen illustratie zoals hierboven, dan plaats ik die uiteraard onmiddellijk. Jullie kennen mij. 😉 Bron:
Harvard-Smithsonian +
ScienceNews.
