Mag ik een micro-eeuw even uw aandacht?

De beroemde natuurkundige Enrico Fermi schijnt ooit te hebben gezegd dat de lengte van een lesuur nooit langer moet duren dan één micro-eeuw. Da’s om precies te zijn één miljoenste van een eeuw, dus 52 minuten, 35 seconden en 72 honderdsten van een seconde. De wiskundige John von Neumann wordt soms als de bedenker van de term beschreven. Ik las over de micro-eeuw in een column vandaag van Robbert Dijkgraaf, de bekende natuurkundige/publicist én voorzitter van de KNAW ^[1], in de wetenschapsbijlage van NRC-Handelsblad. Gisteren bij de voordracht van Dingeman Goos over de speciale relativiteitstheorie kwam Dijkgraaf ook even ter sprake, als zijnde één van de weinige wetenschappers die in staat is de laatste stand van zaken rondom de snaartheorie te begrijpen. Wat ik na het lezen van Dijkgraaf’s column had was even een aha-erlebnis. Want hoe lang zijn lesuren in het onderwijs? Vijftig minuten meestal. Hoe lang duren lezingen (vóór de pauze én na de pauze)? Ook meestal iets van die orde. Na zo’n micro-eeuw zie je mensen het einde van de aandachtsboog bereiken. Sommigen gaan lichtelijk geeuwen of knikkebollen, anderen snakken naar een kop sterke koffie of een pilsje. Een micro-eeuw in een spannend boek gedoken is ook het maximum. Daarna moet je even de benen strekken, een frisse neus halen, het toilet bezoeken. Ik heb sterk het idee dat de micro-eeuw in onze biologische genen zit ingebakken. 😀 Bron: NRC-Handelsblad, 27 september 2008.

1. De Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. [↩]