Het oog van Horus. Credit: ESA/NASA
Zie hier het Kosmische Oog, genoemd naar z’n gelijkenis met het Oog van Horus. Oftewel op een iets minder poëtische manier LBG J21352-0102, een sterrenstelsel dat zo’n 2,2 miljard lichtjaar ver weg staat en dat om zich heen een niet helemaal gesloten Einsteinring heeft. Precies achter het sterrenstelsel bevindt zich namelijk veel verder weg nog een ander sterrenstelsel. Door haar gravitationele invloed buigt J21352-0102 het licht van dá t sterrenstelsel af en daardoor ontstaat die ring. Dat andere sterrenstelsel staat ongeveer 11 miljard lichtjaar van ons vandaan, hetgeen betekent dat we het stelsel zien zoals het 2 á 3 miljard jaar na de oerknal eruit zag. Het lenseffect door J21352-0102 zorgt er niet alleen voor dat het achterliggende stelsel wordt uitgesmeerd over die ring, maar ook dat het beeld wordt vergroot. Het verre sterrenstelsel wordt zo in oppervlakte maar liefst 28 keer groter afgebeeld. Deze vergroting zorgt ervoor dat een groep sterrenkundigen onder leiding van Daniel P. Stark (California Institute of Technology, Pasadena, Californië) het verwegliggende sterrenstelsel nauwkeurig kon bestuderen met behulp van de Hubble ruimtetelescoop en het Keck-observatorium op Hawaï. Uitkomst van dat onderzoek was dat men in staat was om details tot 100 parsec [1]1 parsec is 3,26 lichtjaar. waar te nemen in het stelsel. Dat is werkelijk een fenomenabele resolutie voor een sterrenstelsel dat zich 11 miljard lichtjaar, zo’n 3,3 miljard parsec, van ons vandaan bevindt. 😯 De waarnemingen wijzen erop dat het stelsel het grootste deel van z’n massa vergaart voor accretie (samentrekking) van sterrenstof. En niet door een botsing met een ander sterrenstelsel. Afgelopen donderdag publiceerden de sterrenkundigen er een artikel over in het Britse vakblad Nature. Een video met beelden van het Kosmische Oog is hier te zien (4,5 Mb). Bron: NRC-Handelsblad, 11 oktober 2008.
Voetnoten
| ↑1 | 1 parsec is 3,26 lichtjaar. |
|---|
Speak Your Mind