Electronenstroom om magnetars gemeten

Magnetars zijn een bijzonder soort neutronensterren. Gewone neutronen-sterren zijn de overgebleven kernen van massieve sterren ^[1]Waarvan de kernmassa tussen 1,4 en 3 maal die van de zon bedroeg. Zwaardere kernmassa’s leveren zwarte gaten op., die na een supernova zijn overgebleven. Zoals hun naam al doet vermoeden bestaan ze uit neutronen, die zeer dicht op elkaar zitten: hun dichtheid is ongeveer 5 x 10¹⁷ kg per kubieke m in de kern. Eén theelepel neutronenster weegt daarmee ongeveer 100 miljoen ton. 😯 Van de neutronensterren zijn er 15 die een extreem sterk magnetisch veld hebben, de magnetars. Dat magneetveld is zo’n duizend keer sterker dan dat van gewone neutronensterren. Sterrenkundigen hadden al lange tijd het vermoeden dat de magnetars door dat magneetveld electronenstromen rondom veroorzaken en die zouden reageren met straling afkomstig van het oppervlak van de magnetar en dat zou vervolgens weer röntgenstraling veroorzaken. Welnu, die vermoedens zijn nu gestaafd op basis van waarnemingen! Het was een team sterrenkundigen onder leiding van Nanda Rea (Universiteit van Amsterdam) die gegevens onderzocht van de röntgensatellieten XMM-Newton en Integral. Rea’s team vond niet alleen bewijs dát er daadwerkelijk electronenstromen rondom de magnetars bewegen, maar was ook in staat de dichtheid van electronen én de snelheid van de electronen te meten. Op 20 oktober j.l. verscheen een artikel van Rea’s team in het gezaghebbende vakblad The Astrophysical Journal. Voor de hardcore-astroliefhebbers hier door te worstelen. 🙂 Bron: ESA.