Nieuwe techniek om grootte planetoiden te meten

Op dit moment zijn er drie fatsoenlijke manieren om goed naar planetoïden te kijken, de grote stukken steen in de ruimte die overblijfselen zijn van de oerwolk waaruit het zonnestelsel is ontstaan. We kunnen er met adaptieve optiek ^[1]Hierbij is de telescoop in staat om trillingen in de atmosfeer van de Aarde, veroorzaakt door luchtbewegingen, te compenseren. vanaf de Aarde naar kijken, met behulp van ruimtetelescopen én met met radartechnieken. Maar al deze technieken laten hooguit gedetailleerde beelden zien van de grootste honderd planetoïden en voor de radarbeelden moeten ze ook nog redelijk dicht in de buurt van de Aarde staan. Een team sterrenkundigen onder leiding van Marco Delbo (Observatoire de la Cá´te d’Azur, Frankrijk) heeft nu een nieuwe techniek ontwikkeld, waarbij met interferometrie planetoïden tot een diameter van 15 km kunnen worden waargenomen en dan kunnen ze zich in de grote planetoïdengordel bevinden. Die gordel ligt tussen de planeten Mars en Jupiter, 200 miljoen km vanaf Aarde. Om dit te realiseren gebruikt men twee van de vier Very Large telescopes (VLT) op Cerro Paranal in Noord-Chili. Die 8,2 meter telescopen gebruikt men als een interferometer, waarbij men de afzonderlijke beelden van de telescopen combineert tot één afbeelding. Het scheidend vermogen van de twee VLT’s is net zo groot als van één telescoop met een spiegel van 47 meter. 😯 Gebruikmakend van de nieuwe techniek keek men naar de planetoïde (234) Barbara. Dat leverde direct een verrassing op: de planetoïde blijkt de vorm van een enorme pinda te hebben, waarbij de ene kant 37 km groot is, de andere kant 21 km en daartussen zit een soort van overbrugging van 24 km lengte. Peanuts in Space! 😀 Bron: Eurekalert.