29 maart 2024

Zag Weber tóch gravitatiegolven in 1987?

Joseph Weber en z'n detector

Joseph Weber en zijn detector. Credit: Public Domain

Al decennia doen natuurkundigen verwoedde pogingen om gravitatiegolven of zwaartekrachtsgolven te detecteren, de golven in de ruimtetijd die voor het eerst door Albert Einstein werden voorspeld. Diens Algemene Relativiteitstheorie (1915) zegt dat het mogelijk moet zijn dat er rimpelingen in de ruimte en tijd kunnen ontstaan. Sterrenkundigen denken nu dat bij catastrofale gebeurtenissen, zoals supernovae of botsende neutronensterren, gravitatiegolven ontstaan. Hedendaagse experimenten om ze te detecteren zijn GEO600 en LIGO. Maar de oervader van die experimenten was Joseph Weber (1919-2000), die sinds 1968 met z’n Weber bar, een grote aluminium cilinder, de trillingen probeerde te detecteren. In 1972 wist hij een gravitatiegolf-meter mee te krijgen met de laatste Apollovlucht, nr. 17. Weber rapporteerde met regelmaat dat hij gravitatiegolven had gevonden, maar door z’n collega-natuurkundigen werden die bevindingen afgedaan als onzin. Er is door de socioloog Harry Collins zelfs een boek geschreven over de wijze waarop Weber’s beweringen naar de prullebak werden verwezen. In 1987 trok Weber voor de laatste keer aan de bel: toen beweerde hij gravitatiegolven te hebben gedetecteerd die afkomstig waren van de supernova die 24 februari 1987 in de Grote Magelhaense Wolk verscheen. Maar ook nu weer ontving Weber louter hoon. Volgens theoretici waren de gravitatiegolven te zwak om met de detector van Weber te worden gedetecteerd. MAAR (en er is in de wetenschappen altijd een ‘maar’) nu is daar ene Asghar Qadir, natuurkundige van het National University of Sciences and Technology in Rawalpindi/Pakistan, die zegt dat we nog eens goed naar Weber’s metingen uit 1987 moeten kijken. Want, zo zegt Qadir, er is in 1987 door die theoretici alleen gekeken naar effecten van de eerste graad. Maar tweede graadseffecten, zoals die kunnen ontstaan door asymmetrieën in de bron van de gravitatiegolven, zijn ook van belang. Volgens  Qadir kunnen de gravitatiegolven door tweede graadseffecten wel 10.000 keer sterker worden. En wat wil nou het geval: de supernova van 1987 was ook asymmetrisch! Vandaar Qadir’s pleidooi nog een goed naar de resultaten uit 1987 te kijken, want het zou best wel eens kunnen dat Weber’s detector ze wel degelijk zag. Goed, wie pakt dit op? 😉 Bron: ArXiv Blog.

Share

Speak Your Mind

*