29 maart 2024

De zenuwslopende afdaling van de Eagle

Credit: NASA/Apollo Lunar Surface Journal

Afgelopen vrijdag kreeg ik van Jan de speciale “Man on the Moon” editie van BBC’s Sky at Night te leen, de collector’s edition die verschenen is ter gelegenheid van het 40-jarige jubileum van de Apollo 11 vlucht. Op 20 juli 1969 landde de Lunar Module (LM) genaamd The Eagle in de Mare Tranquilitatis, Latijn voor de Zee der Rust, en drie uur na de landing zette Neil Armstrong als eerste mens voet op de Maan. Maar die landing met de Eagle ging niet zonder slag of stoot, zo lees ik in dat genoemde blad. Ten eerste verschenen er tijdens de afdaling, die ingeluid werd met de loskoppeling vanaf de Command Module (CM) Columbia – waar Michael Collins in achterbleef – en die de astronauten Armstrong en Buzz Aldrin [1]Toen in 1969 heette hij nog Edwin Aldrin. veilig op de maan moest zetten. Maar al gauw kwamen er alarmerende computermeldingen met vreemde codes, zoals 1202 en 1201. Je kunt de gesprekken die tijdens de landing tussen de vluchtleiding van de NASA en de astronauten in de Eagle werden gevoerd hier letterlijk teruglezen. Je kunt de gesprekken ook tegelijkertijd beluisteren. Duidelijk is wel dat Armstrong en Aldrin in hun maag zaten met die codes, die hun niets zeiden. ‘Give us a reading on the 1202 program alarm!’ riep Armstrong, hetgeen betekende dat hij wilde weten of de landing moest worden afgebroken of niet. Degene in Houston waar op dat moment alle ogen op gericht waren was de 26-jarige Steven Bales, belast met de volgsystemen, die in een fractie van een seconde het lot van de Apollo 11 in z’n handen had. Zijn beslissing was ‘We’re go on that alarm’, hetgeen wil zeggen ‘ga rustig door met je afdaling en let niet op dat alarm.

Mission Control in Houston, waar Charles Duke, James Lovell en Fred Haise de contacten onderhielden met de Apollo 11 astronauten. Credit: NASA.

Bales nam die beslissing niet op grond van technische informatie, maar puur op gevoel en instinct. En wat die alarmen betreft ging het inderdaad allemaal goed, want er ging niets fout. Wat wel bijna fout ging was de hoeveelheid brandstof. Want die was toereikend voor een beperkte tijd. Vanuit Houston werd dat door de microfoon geroepen: Sixty seconds! en even later Thirty seconds!, hetgeen betekende dat er voor die schamele tijd nog brandstof was. Maar in plaats van vertragen zag men op aarde in die laatste minuut de Eagle juist versnellen. 😯 Wat bleek het geval: Armstrong had de automatische landing op een gegeven moment overgenomen en was overgegaan op de handbediening. Dit omdat hij zag dat de Eagle een krater naderde die vol zat met grote keien. Dáár landen zou volgens hem desastreus voor de LM zijn en dus probeerde hij over die krater heen te vliegen. En dat lukte want uiteindelijk zette hij de lander aan de grond met voor nog maar 17 seconden brandstof aan boord. De allereerste woorden die toen door de ether schalden waren NIET Armstrong’s ‘Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed’, zoals we meestal denken, maar de iets minder filosofisch klinkende woorden:

Contact light! Ok, engine stop. ACA out of detent. Mode Control, both Auto. Descent Engine Command Override, Off. Engine Arm, Off. 413 is in. De eerste woorden vanaf de Maan door Edwin Aldrin, 20 juli 1969

Op Aarde bleek men een enorme zucht van verlichting te hebben geslagen. Capcom Charlie Duke, die de communicatie met de astronauten onderhield, riep uit: ‘Roger, Tranquility. We copy you on the ground. You got a bunch of guys about to turn blue. We’re breathing again. Thanks a lot.’ Afijn, de komende tijd zal nog veel vaker aandacht worden besteed aan die beroemde vlucht van de Apollo 11. Straks om 22.00 uur is er al op de BBC Two een documentaire over te zien. Oeps, balen dat Digitenne helemaal geen BBC Two heeft. 🙁

Voetnoten

Voetnoten
1 Toen in 1969 heette hij nog Edwin Aldrin.
Share

Speak Your Mind

*