De nasleep van hypercompacte stellaire systemen

Het komt op kosmologische schaal vaak voor dat sterrenstelsels botsen. Het zijn geen fenomenen die in een oogwenk gebeuren, maar die miljoenen jaren kunnen duren en die overal kunnen plaatsvinden waar (dwerg-)sterrenstelsels gravitationeel verbonden zijn aan elkaar. In de centra van sterrenstelsels bevinden zich superzware zwarte gaten. Berekeningen laten zien dat daarbij één van die zwarte gaten weg kan worden geslingerd en dat ‘ie vervolgens gaat zwerven door de intergalactische ruimte. Volgens een groep sterrenkundigen onder leiding van David Merritt (Rochester Institute of Technology) zijn die zwarte gaten daarbij eenzaam, maar nemen ze in hun nasleep een hele schare sterren mee. Die sterren bevonden zich vóór de ‘kickoff’ in de buurt van dat massieve zwarte gat. Indien hun initiële snelheid hoger was dan de snelheid die het zwarte gat krijgt zullen ze er in de buurt van blijven. Gaat het zwarte gat sneller, dan blijven de sterren achter. Zo’n superzwaar zwart gat met een boel sterren in z’n kielzog noemen ze een hypercompact stellair systeem en Merrit et al denken dat er in de buurt van sterrenstelsels dergelijke systemen te vinden moeten zijn. Met name in de dichte clusters van sterrenstelsels in de sterrenbeelden Coma en Virgo ^[1]Dat zijn in gewoon Nederlands de sterrenbeelden Haar van Berenice en Maagd. moeten ze te detecteren zijn. Op zich zouden de hypercompacte stellaire systemen lijken op bolvormige sterrenhopen, alleen is hun interne snelheid veel groter. Metingen van de onderlinge snelheid van sterren zo’n systeem zouden dus moeten uitwijzen of dat er sprake is van een gewone bolhoop of van zo’n hypercompact stellair systeem. Ook zou in het laatste geval af en toe een ster opgeslurpt kunnen worden door het zwarte gat en dat zou te zien moeten zijn als een kortstondige uitbarsting, een recoil flare genaamd. Afijn, we hebben er weer een nieuw fenomeen bij, hypercompacte stellaire systemen. 🙂 Bron: Universe Today.