Credit: NASA/Erich Karkoschka (Univ. Arizona)
De planeet Uranus ligt op z’n kant, dat wil zeggen dat z’n equator een hoek van maar liefst 98° heeft met het vlak van de ecliptica waarin de planeet rond de Zon draait. De Aarde kent ook zo’n afwijkende rotatieas, maar diens afwijking bedraagt ‘slechts’ 23,45°. Hierdoor kennen wij de seizoenen. De grote vraag is natuurlijk hoe het komt dat Uranus op z’n kant ligt en als een soort rollende bal om de Zon beweegt. Er is al jaren een theorie die zegt dat Uranus ooit in botsing is gekomen met een object ter grootte van de Aarde, maar daarmee kan men niet alle eigenschappen van de baan van Uranus en van z’n omringende 27 manen verklaren. Vandaar dat Gwenaël Boué en Jacques Laskar (Observatorium van Parijs) met een nieuwe theorie zijn gekomen: Uranus heeft ooit een zeer zware maan gehad, die door z’n massa Uranus dusdanig uit balans heeft gebracht dat de gasplaneet kantelde. Een maan die 1% van de massa van Uranus heeft en een bepaalde afstand tot de planeet is volgens de twee Fransen voldoende om Uranus binnen twee miljoen jaar uit evenwicht te brengen. Uranus heeft die zware maan nu niet meer, dus de vraag is dan waar ‘ie is gebleven. Boué en Laskar denken dat in een latere fase een andere voorbijtrekkende protoplaneet de maan ‘meenam’. Mmmmm, klinkt in mijn ogen een tikkie gekunsteld. Bedenk echter wel dat het in de beginfase van het zonnestelsel – 4,5 miljard jaartjes voor Christus – erg chaotisch was en planeten, protoplaneten, planetisemalen, planetoïden en andere legoblokjes op elkaar botsten alsof het een astronomisch botsautopaleis was. Bron: New Scientist.
