De Donkere Vloed tot dieper in het heelal gevolgd

In 2008 ontdekten sterrenkundigen op basis van de 3-jaarsdata van de satelliet WMAP dat complete clusters van sterrenstelsels in een groot gedeelte van het heelal allemaal één kant uit bewegen. Men sprak van de Dark Flow, vrij vertaald de Donkere Vloed. Helemaal bizar aan deze mysterieuze vloed is dat de bron ervan, dus datgene wat die materie aantrekt, gelegen moet zijn BUITEN het zichtbare heelal, gelegen ergens tussen de sterrenbeelden Centaurus en Zeilen. Inmiddels heeft diezelfde WMAP z’n zevenjaarsdata uitgebraakt, maar op de een of andere manier gaat het verwerken nogal traag en heeft men zich tot de vijfjaarsdata beperkt. En wat blijkt: dat die Donkere Vloed ook volgens die data reeël aanwezig is. Sterker nog, men heeft de vloed tot afstanden van wel 2,5 miljard lichtjaar kunnen volgen, veel verder dan in 2008. Men kwam de Donkere Vloed op het spoor door naar de beweging van superclusters van sterrenstelsels te kijken. Die beweging kan je afzetten tegen de kosmische microgolfachtergrondstraling (CMB), het restant van de hete oerknal die het gehele heelal vult.

Een team van sterrenkundigen onder leiding van Alexander Kashlinsky (Goddard Space Flight Center in Greenbelt, VS) bekeek het zogenaamde kinematische Sunyaev-Zeldovich effect. Door dit effect reageren fotonen van de CMB met electronen in het hete gas in die clusters. Door de interactie tussen fotonen en electronen wordt de CMB in de richting van de sterrenstelsels met het hete gas verstoort en dat zou in de vorm van ‘schaduwen’ van de CMB te zien moeten zijn. Aangezien de CMB als een soort absoluut referentiekader kan worden beschouwd kunnen die schaduwen gebruikt worden om te meten welke relatieve snelheid die clusters hebben ten opzichte van dat referentiekader en zodoende kwam men in 2008 die Donkere Vloed op het spoor. In 2008 keek men naar 700 sterrenstelsels, nu naar het dubbele aantal. En zoals gezegd was het resultaat een bevestiging dat die sterrenstelsels allemaal naar één kant uit bewegen. In de grafiek hierboven zie je vier gekleurde gebieden waar de stelsels naar toe bewegen, waarbij de rode cirkel de verst verwijderde is. Welke richting de clusters van sterrenstelsels precies bewegen is nog niet met helderheid te stellen. Maar wachten op de zevenjaarsdata van de WMAP? Bron: Eurekalert.