Handig, zo’n staalkaart van sterkleuren

Sterren zijn er in allerlei kleuren, die afhangen van hun oppervlaktetemperatuur. Hoe heter het oppervlak des te blauwer de kleur en hoe koeler des te roder. Net zoals de kleuren in een kaarsvlam. Vorige week zag ik op de site van Bad Astronomer Phil Plait een illustratie van de kleuren van sterren – hiernaast afgebeeld –  en die laat heel handig zien welk type ster bij welke kleur hoort. Links staat het type ster, waar ik zometeen iets meer over zal vertellen, in de middelste kolom staat de RGB code en rechts staat de hex code. Wie wel eens met grafische programma’s zoals Photoshop werkt weet hoe die kleurcodes werken.  Dan over die verschillende stertypes: die linkerkolom refereert naar de spectraalklassen van sterren, zoals ooit bedacht begin 20e eeuw door de sterrenkundige dames Annie Jump Cannon en Wilhelmina Fleming: W, O, B, A, F, G, K, M, R, N en S. De eerste W (van de loeihete en zeer zware Wolf-Rayetsterren) en de R, N en S-klassen hebben ze maar weggelaten in de kleurenkaart, geen idee waarom. Al die spectraalklassen zijn keurig gerangschikt in het beroemde Hertzsprung-Russell-diagram, die de relatie aangeeft tussen de absolute helderheid van een ster en zijn kleurtemperatuur of spectrum. Onze eigen Zon is een ster van klasse G2V ^[1]Waarbij die 2 en V weer aanvullingen zijn volgens het zogenaamde Morgan-Keenan systeem. Lang verhaal, leg ik nog wel eens uit. en die is volgens de kleurkaart dus een tikkie roze. Tenminste, da’s de kleur (hex #fff5ec) zoals die op mijn monitor overkomt. De zon is aan z’n oppervlak zo’n 5.780 °C en dat zou officiëel (lees: volgens het zwart lichaam-principe) wit moeten zijn. Mmmm, misschien een goed moment om m’n de monitor van m’n laptop te calibreren. Mmmm, of gewoon een nieuwe laptop kopen. 🙂 De originele staalkaart van de sterkleuren is overigens gemaakt door Mitchell Charity. Oh ja, voor wie de gemiddelde kleur van het gehele heelal wil weten: kijk hier maar even welke dat is. Bron: Bad Astronomy.