Heeft men Hawkingstraling waargenomen in het laboratorium?

In 1974 kwam Stephen Hawking met z’n inmiddels beroemde theorie dat zwarte gaten wel eens níet zwart zouden kunnen zijn, maar dat ze een heel klein beetje straling ‘lekken’. Een team natuurkundigen onder leiding van Franco Belgiorno (Universiteit van Milaan) denkt dat ze die Hawkingstraling, zoals het wordt genoemd, daadwerkelijk hebben waargenomen. Nee, niet bij een werkelijk zwart gat, maar in het laboratorium. Eh… hebben ze dan een zwart gat in hun lab gecreëerd? Nee, ook dat niet, gelukkig maar. Wat ze hebben gedaan is de ruimtetijd-kromming van een zwart gat nabootsen. Hawking’s stelling was gebaseerd op de theorie dat vlakbij de waarneemhorizon van een zwart gat, da’s de grens waarbinnen de ontsnappingssnelheid groter wordt dan de lichtsnelheid en ontsnappen dus niet mogelijk is, de kromming van ruimtetijd zo extreem is dat virtuele deeltjesparen erdoor gescheiden kunnen worden. Die paren van deeltje en antideeltje ontstaan continue en omdat ze elkaar binnen een fractie van een seconde ook vernietigen is de netto-energiebalans normaal gesproken nul. Maar vlakbij het zwarte gat kunnen de deeltjes zich scheiden, waarbij de ene ‘doei’ zegt en ín het zwarte gat verdwijnt en de andere de wijde wereld intrekt, aldus Hawking. Belgiorno en z’n team probeerden die situatie in het lab na te bootsen door met een infrarood laser op een stuk glas te ‘schieten’. De details van ’t experiment zal ik een andere keer wel es uitleggen (lees: heb ik nou geen zin in), maar de uitkomst was dat er een zogenaamd wit gat waarneemhorizon ontstond, yep géén zwart gat, en dat er fotonen werden uitgezonden die op geen enkele andere manier verklaarbaar waren dan zijnde Hawkingstraling. Aldus Belgiorno et al. Afijn, nou gaan we maar es kijken of het allemaal reproduceerbaar is. Bron: 80 Beats.