Sinds de komst vijf jaar geleden van de verkenner Cassini weten we dat over bijna driekwart van de equator van Iapetus (of Japetus), een maan van Saturnus, een gemiddeld 13 km hoge, 20 km brede en 1300 km lange ‘kam’ loopt. Je ziet ‘m op de foto hiernaast. Hier en daar steekt de kam – die Iapetus op een walnoot doet lijken – 20 km boven z’n omgeving uit en is ‘ie 100 km breed! Grote vraag is natuurlijk hoe Iapetus aan z’n kam komt en waarom we zo’n langgerekt verschijnsel nergens anders in het zonnestelsel aantreffen, tenminste nergens in die omvang en aan de evenaar. Er is gesuggereerd dat het wellicht een ‘endogenisch’ verschijnsel is, iets wat van binnenuit komt, zoals vulkanisme of botsende platen, waardoor bergen kunnen ontstaan. Planetoloog William B. McKinnon en collegae van de Washington Universiteit in St. Louis kwamen onlangs met een nieuw idee: de kam is het gevolg van een soort van botsing. De maan Iapetus heeft ooit zelf een maan gehad, misschien ook weer het gevolg van een botsing met een andere maan. Die maan van Iapetus kwam door de zwaartekracht steeds dichterbij Iapetus. Door getijdwerkingen werd die submaan vervolgens kapotgetrokken en dat leverde een ware regen van brokstukken boven de plek waar de submaan over vloog: de equator van Iapetus. In eerste instantie leverde dat een serie diepe inslagkraters op, maar toen de catastrofale regen bleef voortduren werden de kraters opgevuld en kwam er een hoge kam tevoorschijn. Hieronder nog wat videobeelden van die kam van Iapetus.
Bron: Eurekalert.
Speak Your Mind