Site pictogram Astroblogs

Hyperactieve komeet Hartley 2 heeft gespleten geschiedenis

Credit: NASA/JPL-Caltech/UMD

Het is wat met die kometen. Op 4 november 2010 scheerde de sonde EPOXI – voorheen bekend als Deep Impact – op 694 km afstand voorbij de komeet 103P/Hartley 2. Dat het een hyperactieve ‘ADHD’ komeet is, dat wisten we al uit de analyses van die scheervlucht, maar nu blijkt ook nog eens dat de komeet eigenlijk een ‘samensmelting’ is van twee kometen. Hartley 2 heeft een pindavorm – sommigen zien er ook wel een hondenbot in, kijk zelf maar waar je voorkeur naar uitgaat – en de twee helften zouden oorspronkelijk aparte komeetkernen zijn geweest. Beelden van de dichtste nadering wezen uit dat verschillende regio’s van de komeetkern straalstromen vol water en kooldioxide uitstoten, meer dan kometen gewoonlijk doen. Het water was vooral afkomstig van het dunne, middelste gedeelte van de kern van Hartley 2, terwijl de kooldioxide er aan de uiteinden uitspoot. Met name het kleine uiteinde spuit meer kooldioxide uit dan het grote uiteinde. De grote knobbel zou wel eens anders van samenstelling kunnen zijn dan de kleine knobbel en dat leidt tot de suggestie dat de twee helften oorspronkelijk gescheiden waren. Ergens in de beginperiode van het zonnestelsel kwamen de twee komeetkernen door hun gravitationele werking bij elkaar en kwamen ze aan elkaar vast te zitten. Langzaam vulde de ruimte tussen de twee kometen en dat werd het dunne, middelste gedeelte van Hartley 2. In de foto’s hierboven – gemaakt met het High Resolution Instrument (HRI) aan boord van EPOXI – zie je waar zich op de grote knobbel veel ijs bevindt, de blauwe gebieden. De roze gebieden zijn warm en bevatten geen ijs. Bron: Science Daily.

FacebookTwitterMastodonTumblrShare
Mobiele versie afsluiten