28 maart 2024

Lutetia blijkt geen gewone planetoïde, maar embryonale planeet

De ‘planetesimaal’ Lutetia. Credit: ESA 2010 MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/RSSD/INTA/UPM/DASP/IDA

Op 10 juli van het vorige jaar vloog de sonde Rosetta op een afstand van 3170 km langs de planetoïde (21) Lutetia,  die met z’n 120 km lengte de grootste planetoïde was die tot dan toe door een ruimtesonde van dichtbij werd bestudeerd. Inmiddels wordt een nóg grotere planetoïde bestudeerd, de 560 km grote planetoïde Vesta, waar de sonde Dawn sinds 16 juli omheen draait. Wat blijkt nou uit de waarnemingen aan Lutetia die vorig jaar gedaan zijn: dat z’n gemiddelde dichtheid met 3,4 gram per kubieke cm veel groter is dan die van gewone planetoïden. Zijn planetoïden normaal gesproken een verzameling stenen, lichtjes bijeen gehouden door de zwaartekracht, Lutetia heeft een dichtheid die hoger is dan van graniet en dat betekent volgens de onderzoekers dat het waarschijnlijk geen planetoïde is, maar een planetesimaal, een bouwsteen van een planeet. De planetoïden, die zich grotendeels ophouden tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter, zijn in het algemeen fragmenten van grotere objecten of zoals gezegd losse opeenhopingen van puin en gruis, dus overblijfselen van nog oudere objecten. Lutetia heeft, zo denkt men, gezien z’n dichtheid een compact en stevig inwendige en dit zou ooit gesmolten kunnen zijn geweest. Lutetia zou stammen uit de oudste tijd van het zonnestelsel, ontstaan door samenklontering van oermaterie in een schijf rond de proto-zon. De ‘embryonale planeet’ was op weg om aan te groeien tot een volwaardige planeet, maar door één of andere oorzaak stokte dit proces en bleef Lutetia zo groot als ‘ie nu ruim 4,5 miljard jaar later nog is. Bron: NRC-Handelsblad 29 oktober 2011 + New Scientist.

Share

Speak Your Mind

*