Kijk ‘m toch eens glimmen

Bij groep 5 van de Beatrix basisschool in Dordrecht hadden ze afgelopen maand ruime aandacht voor het zonnestelsel, hetgeen onder andere leidde tot een bezoekje aan de Volkssterrenwacht Mercurius aldaar. Juf Heidi van die groep – hé, die ken ik – had Jan en mij gevraagd om de kidzz uit haar groep een kijkje te gunnen door onze telescopen en ze een blik te laten werpen op de zon, mits het weer dat uiteraard toe liet. Bij Mercurius zat de lucht potdicht, vandaar. Dit was de laatste week van het project en uitgerekend vanmorgen was het stralend weer, met af en toe een cumulusje, maar dat mocht de pret niet drukken. Vandaar dat Jan en ik met de gele besteleend ^[1]waarvan er in heel Nederland nog maar 150 schijnen rond te tuffen. richting Beatrix waren afgereisd, om daar aan het sterminnende jonge publiek – wie de jeugd heeft die heeft de toekomst, zeggen ze wel eens – de zon te tonen. Er was natuurlijk het risico dat de zon bij zichzelf zou denken ‘weg met dat aankomende maximum, ik laat lekker geen zonnevlekken zien’, maar daar bleek gelukkig geen sprake van te zijn, want aan de rand was een mooi groepje zonnevlekken te zien, AR1504, AR1507 en AR1508, waarvan de grootste vlek 1507 was. Ook was er helemaal aan de rand nog een mooi, witgekleurd fakkelveld te zien. Het hele spul vind je op de foto hieronder, geplukt van Spaceweather, alwaar je over die vlekken meer kunt lezen/zien. Eh… waar die titel van deze Astroblogs op slaat? Eh… nee, niet op die fonkelwitte telescoopbuis van m’n Newton, voorzien van een net zo fonkelnieuw zonnefilter – bedoeld om de Venusovergang van 6 juni j.l. mee te bekijken. Ik bedoel er natuurlijk de zon mee, die ons waarnemers deze ochtend zo glimmend stond aan te staren. 🙂

Afijn, Jan wist nog enkele folders van het Eendeëi aan jonge, belangstellende, potentiële eendrijders te slijten en toen togen wij weer huiswaarts.