Uit onderzoek blijkt dat de niet alleen de afstand tussen een planeet en diens moederster van invloed is op de leefbaarheid van de planeet, maar dat ook de chemische samenstelling van de ster van groot belang is. Credit: NASA
Uit recent onderzoek blijkt dat de inwendige samenstelling van een ster op lange termijn van grote invloed kan zijn op de leefbaarheid van zijn planeten. De meeste lezers zullen wel gehoord hebben van de “leefbare zone” – da’s een relatief dunne strook in een zonnestelsel waarin vloeibaar water aan het oppervlak van een planeet zou kunnen voorkomen. Een planeet in de leefbare zone zou dus geschikt kunnen zijn voor levensvormen zoals wij die kennen.
Naarmate een ster ouder wordt en evolueert, zal deze steeds helderder worden. Hierdoor beweegt de leefbare zone langzaam naar buiten toe. Dat betekent dat een planeet die zich aanvankelijk binnen deze zone bevindt, langzaam maar zeker te heet zal worden om het bestaan van leven te blijven ondersteunen.
Het blijkt nu dat de precieze chemische samenstelling van een ster van grote invloed is op dit proces. Een ster met relatief weinig zware elementen zal namelijk sneller evolueren dan een ster met een rijkere chemische samenstelling. Vooral het element zuurstof, maar in mindere mate ook koolstof, magnesium, silicium en natrium, zijn van grote invloed op de snelheid waarmee een ster helderder wordt. Hoe meer van deze elementen een ster bevat, hoe langzamer dit proces gaat. Dat betekent dat bij een ster die rijk is aan deze elementen, de leefbare zone langer op z’n plaats blijft, waardoor een planeet meer tijd heeft om complexe levensvormen te ontwikkelen.
Uit het onderzoek blijkt verder dat als het zuurstofgehalte van de zon lager zou zijn geweest, onze planeet 1 miljard jaar geleden al ongeschikt zou zijn voor leven. In die tijd was al het aardse leven nog eencellig – de aarde zou dus nooit de tijd hebben gehad om complexe, meercellige levensvormen te ontwikkelen.
Bron: Arizona State University
Credit: NASA
Speak Your Mind