Credit: DESY in Hamburg.
Deze week is in het verre Kyoto in Japan de Hadron Collider Physics conferentie (HCP2012) bezig – 225 natuurkundigen die elkaar vertellen waar ze mee bezig zijn en wat hun laatste resultaten op het gebied van hoge energiefysica zijn. De conferentie startte met het nieuws dat men met het LCHb experiment van de Large Hadron Collider (LHC) in Genéve voor het eerst sinds dertig jaar een zeldzaam verval van een deeltje heeft waargenomen: Bs> μ+μ–. In normale mensentaal: een zogenaamde Bs meson vervalt hierbij in een muon en een antimuon, de zware varianten van het electron en z’n antideeltje positron. In de figuur hieronder zie je zo’n zeldzaam verval. Een zeldzame gebeurtenis, want van alle miljard keren dat het Bs meson in andere deeltjes vervalt gebeurt dat maar drie keer in die muon-antimuon paren, in overeenstemming met de voorspellingen van het Standaard Model. OK, klinkt op zich niet als wereldschokkend nieuws. Maar nieuws leeft een eigen leventje, zeker als ook de grote media zich er mee gaan bemoeien. En dat is gebeurt: de BBC heeft namelijk bij monde van haar verslaggever Pallab Gosh het bericht verspreid dat de waarneming van het zeldzame geval betekent dat de theorie van de Supersymmetrie– SUSY in afkortingenland – een zware dreun heeft gekregen. Dat is de theorie die verondersteld dat alle gewone, elementaire deeltjes een zware, supersymmetrische partner hebben – in de afbeelding hierboven de deeltjes rechts, naast de ‘gewone’ deeltjes van het Standaard Model, links. Een theorie waarmee bijvoorbeeld donkere materie verklaard kan worden, want het Standaard Model heeft daar geen verklaring voor. In het BBC-bericht wordt Prof Chris Parkes, woordvoerder van de Britse inbreng in het LHCb experiment, geciteerd en die verklaart doodleuk: “Supersymmetry may not be dead but these latest results have certainly put it into hospital.” En dat is op haar beurt in de blogosfeer weer opgevat als een soort van oorlogsverklaring aan SUSY, want talloze natuurkundigen actief op net zovele blogs zijn in het geweer gekomen tegen deze opvatting. Zo heeft de beroemde natuurkundige John Ellis laten weten dat de LCHb resultaten “quite consistent with supersymmetry” zijn. Feitelijk zei hij dat “(it) was actually expected in (some) supersymmetric models. I certainly won’t lose any sleep over the result.”
Credit: LHCb Collaboration
In een gastcolum op de blog The Reference Frame heeft Gordon Kane een eenvoudige argument waarom de LHCb niets ziet van supersymmetrie: de superdeeltjes zijn gewoon te zwaar om door de LHC te worden gezien. De gegevens die in Kyoto worden getoond van de experimenten met de LHC zijn gebaseerd op 7 (in 2011) en 8 TeV (in 2012) aan botsingsenergie van de protonen. Tot nu toe zit daar geen enkel zichtbaar signaal bij wat kan duiden op een vorm van supersymmetrie. Men denkt nu dat je minstens 13 TeV aan botsingsenerie moet hebben om iets van supersymmetrie te kunnen zien. Begin volgend jaar gaat de LHC voor lange tijd dicht om ‘m technisch te reviseren en op te krikken naar die hogere botsingsenergieën. De verwachting is dat die 13 TeV pas in 2015 wordt gehaald en dat we dan pas weten of SUSY nog steeds in het ziekenhuis ligt, overleden is of gewoon springlevend. Even geduld, mensen. Bron o.a.: The Reference Frame + BBC + Collider Blog + Not even Wrong.
Speak Your Mind