Wonder boven wonder klaarde het weer vandaag in Zuid-Holland op en dus ging ik net voor zonsondergang – volgens de onvolprezen Sterrengids 2013 om 18.39 uur – richting de Dordtse Biesbosch om daar een plekje op te zoeken met goed uitzicht op het westen. Astroblog-collega Jan Brandt stond daar even later ergens op een dijk, met bij hem Wim & Frieda, twee leden van de vereniging Chr. Huygens. Laag aan de hemel was het een komen en gaan van straaljagers met hun condenssporen, maar van maansikkel of komeet nog niets te zien. Een Siberische kou maakte zich al snel van ons meester en na een kwartier turen met de verrekijker begonnen we ons al zorgen te maken. Ik had zelf eerlijk gezegd ook niet veel tijd, want ik moest met m’n vrouw en één van m’n dochters naar een open dag van een MBO-opleiding in Rotterdam. Afijn, terwijl m’n vingers er bijna afvielen van de kou (ik was m’n handschoenen vergeten, zucht…) en die hele komeet van mij het rambam kon krijgen, zag ik opeens de ultradunne maansikkel bij een hoogspanningsmast. Het was 11 maart 20.51 uur Nieuwe Maan, dus dit was slechts 21 uur later – voor mij een record. Met een uiterste krachtsinspanning wist ik m’n telelens in gereedheid te brengen en die sikkel te fotograferen, hierboven helemaal rechtsboven op de foto. Dubbelklikken voor de grote versie. En komeet C/2011 L4 (PanSTARRS), de komeet waar het allemaal om draaide, staat die er op? Tsja, in de verrekijker zag ik ‘m niet. Maar wellicht heb ik ‘m wel gefotografeerd (F4,0, brandpunt 70 mm, 8 seconden belicht met een Olympus E500 camera), maar dan zou een astrofoto-bewerkingskunstenaar zoals de andere Astroblog-collega André v.d. Hoeven er een keertje mee moeten stoeien. De komeet zou een klein stukje links van de maansikkel moeten staan, dus proberen jullie maar te kijken of ik ‘m heb weten te vangen. Ik had meer foto’s kunnen maken, maar de open dag kwam even tussendoor en de vervolgopleiding van één van je kinderen is toch ook belangrijk, nietwaar? Misschien morgenavond poging 2! 🙂
