Astronomen hebben ontdekt dat een merkwaardig gevormd sterrenstelsel eigenlijk een gravitatielens is. Het stelsel staat op een afstand van 11,6 miljard lichtjaar en heeft de vorm van een magatama – een kommavormige amulet uit het oude Japan. Aanvullend onderzoek heeft uitgewezen dat het Magatama-stelsel eigenlijk twee sterrenstelsels zijn, in exact dezelfde richting, maar op twee verschillende afstanden.Als gevolg van deze zeldzame uitlijning, fungeert het voorgrondstelsel als gravitatielens. Hierbij versterkt de zwaartekracht van het voorgrondstelsel het licht van het achtergrondstelsel. De astronomen hebben berekend dat het versterkende effect zo’n 20 procent bedraagt. Dat betekent dat het voorgrondstelsel niet erg massief kan zijn. De massa van het voorgrondstelsel wordt geschat op één miljard zonnemassa’s, hetgeen overeen komt met één procent van de massa van de Melkweg. Het stelsel is echter nog jong en nog druk bezig om zich te vormen.De afstand tot het voorgrondstelsel bedraagt bijna tien miljard lichtjaar. Het stelsel is een zogenaamde Lyman-Alpha Emitter, hetgeen betekent dat het stelsel krachtige ioniserende straling uitzendt. Dit suggereert dat het stelsel in een rap tempo nieuwe sterren aanmaakt. Dergelijke kleine starburst-stelsel worden wel beschouwd als de belangrijkste bouwstenen bij het vormen van grote spiraalstelsels zoals het onze.
leg onderstaande eens uit, ik snap dit niet.
het doet voorkomen of massa pas massa is nadat het is samengeklonterd.
maw het aanwezige nog gasvormige en ongevormde basismateriaal is kennelijk niet relevant.
zo wordt er dus iets uit “niets” gecreeerd (oooeww, pijnlijk, hè ??)
De massa van het voorgrondstelsel wordt geschat op één miljard zonnemassa’s, hetgeen overeen komt met één procent van de massa van de Melkweg. Het stelsel is echter nog jong en nog druk bezig om zich te vormen.
Ed, jij leest dingen die er helemaal niet staan. Jij zegt dat uit de Astroblog het volgende zou blijken: “het doet voorkomen of massa pas massa is nadat het is samengeklonterd. maw het aanwezige nog gasvormige en ongevormde basismateriaal is kennelijk niet relevant. zo wordt er dus iets uit “niets†gecreeerd…”
Nergens blijkt uit de Astroblog dat massa pas massa is als het is samengeklonterd. Sterrenstelsels zijn een mix van gewone materie (sterren, gas, stof) en donkere materie en volgens de gangbare modellen groeien ze vooral doordat kleinere sterrenstelsels botsen en één worden. Nergens lees je dat er iets uit niets wordt gecreëerd, ook hier lees je dingen die er helemaal niet staan. Als je toch kritiek hebt op een Astroblog – hetgeen je vrij staat te hebben – lees dan wel de juiste dingen er in.
hoi Adrianus,
het gaat om de laatste door mij toegevoegde en geciteerde alinea uit het artikel.
het is de zin die stelt dat het stelsel ECHTER ( herhaal ECHTER ) nog in vorming is die mijn opmerking rechtvaardigt.
en over het opslokken van nog weer kleinere stelsels door het voorgrondstelsel wordt geen gewag gemaakt.
de astromaterie is zo wispelturig dat bij de dag zaken veranderen, en taal het enige medium is waaraan en waarmee men zich hoopt te kunnen oriënteren.
en ja dus ook ( verkeerde ) conclusies kan trekken.
ik schrijf eea niet om te zeuren maar om logica binnen het jargon in te voeren, daar heb ik weleens vaker op gedoeld.
Het voorgrondstelsel weegt 1 miljard zonnemassa’s, maar dat is het totaalgewicht van alle sterren, gas, donkere materie, etc. Natuurlijk vormt het stelsel zich nog, maar dat doet toch niets af aan z’n massa? Het gaat immers niet om de massa van het stelsel NU (want dat is onmogelijk te bepalen), maar de massa op het moment dat het als lens heeft gefungeerd (10 miljard jaar geleden), want dat licht heeft NU pas de aarde bereikt.