29 maart 2024

Armen van spiraalstelsels houden zichzelf in stand

Gesimuleerd spiraalstelsel

“Gesimuleerd” spiraalstelsel. Onderzoekers hebben 100 bouwstenen in een virtueel heelal geplaatst en deze blootgesteld aan zwaartekracht. Na verloop van tijd onstond vanzelf een spiraalstelsel. Credit: Thiago Ize & Chris Johnson (Scientific Computing and Imaging Institute)

Spiraalstelsels behoren tot de mooiste en meest fotogenieke inwoners van het universum. Onze eigen Melkweg is een spiraalstelsel en ons zonnestelsel bevindt zich in één van deze spiraalarmen. Bijna zeventig procent van alle grote sterrenstelsels zijn spiraalstelsels – maar ondanks het feit dat ze heel algemeen zijn, weten we eigenlijk niet hoe zo’n spiraalstructuur precies ontstaat. Natuurlijk hebben astronomen wel een idee, maar geen definitief antwoord.Om een antwoord te geven op deze vraag (en andere vragen) hebben onderzoekers een computersimulatie ontwikkelt, waarbij 100 miljoen “bouwstenen” zijn blootgesteld aan virtuele zwaartekracht. Hieruit blijkt dat spiraalarmen geen tijdelijke structuren zijn, maar zichzelf in stand houden en een verrassend lange levensduur hebben.Het blijkt dat spiraalarmen de plaatsen markeren waar sterren, nevels en moleculaire wolkencomplexen dichter op elkaar staan – ongeveer zoals auto’s in een file. Ze bevatten niet altijd dezelfde objecten, net zoals een file niet altijd uit dezelfde auto’s bestaat. De armen blijken te ontstaan door zwaartekrachtverstoringen in moleculaire wolkencomplexen, waarna ze zichzelf (in tegenstelling tot een file) in stand houden, zelfs als de verstoringen verdwenen zijn. Bron: Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.

Share

Speak Your Mind

*