Site pictogram Astroblogs

Autopsie toegepast op sterrenlijk

The remains of a stellar explosion that appear in Earth's sky in 1604.

Röntgenopname van het Supernovarestant van Kepler. Röntgenstraling van lage energie wordt weergegeven als rood, röntgenstraling van middelmatige energie als groen en röntgenstraling van hoge energie als blauw. De afstand tot het object is onduidelijk, hoewel het tussen de 13.000 en 23.000 jaar zou moeten zijn. De diameter van het restant is zo’n 80 lichtjaar. Credit: X-ray: NASA/CXC/NCSU/M.Burkey et al.; optical: DSS

In 1604 zag de Duitse sterrenkundige Johannes Kepler een nieuwe ster aan de hemel verschijnen. In werkelijkheid ging het om een supernova: de explosie van een ster. Nieuwe röntgenwaarnemingen van de Japanse Subaru-satelliet hebben uitgewezen dat de voorganger-ster veel meer zware elementen heeft bevat dan onze zon. Dit resultaat kan sterrenkundigen helpen te begrijpen hoeveel soorten supernovae te zijn, en dan met name de verschillen tussen supernovae van het type Ia – een belangrijke klasse van sterrenexplosies, aangezien ze gebruikt worden om afstanden in het heelal te bepalen. De beste manier om de chemische opmaak van een ontplofte ster te bepalen, is door middel van het toepassen van autopsie op het lijk – in dit geval de uitdijende schillen van heet gas die bij de explosie gecreëerd zijn. Door de specifieke chemische signalen van het supernovarestant te identificeren, kan een beeld gevormd worden van de samenstelling van de ster voordat deze ontplofte.Het blijkt dat het spectrum van het supernovarestant signalen bevat van chroom, mangaan, nikkel en ijzer. Het feit dat al deze elementen zijn aangetroffen in het supernovarestant is cruciaal in het achterhalen van de oorspronkelijke samenstelling van de ster. Vooral de verhouding tussen mangaan en chroom is afhankelijk van de aanwezigheid van een neutronenrijke variant van neon, namelijk neon-22. Het achterhalen van de hoeveelheid neon-22 in de oorspronkelijke ster geeft wetenschappers een handvat om de hoeveelheid andere elementen in de oorspronkelijke ster te achterhalen. Uit dit alles is gebleken dat de oorspronkelijke ster drie keer meer “metalen” bevat moet hebben dan onze zon (let op: sterrenkundigen noemen alles zwaarder helium een metaal!). Bron: NASA.

FacebookTwitterMastodonTumblrShare
Mobiele versie afsluiten