Met nieuwe kernfusie-raketmotor duurt een retourtje Mars slechts 3 maanden

Credit: University of Washington, MSNW

Menselijke reizen naar Mars. Als de science fiction uit de jaren ’60 en ’70 een realistische kijk op de toekomst was geweest, dan hadden we nu bruisende metropolen gehad op Mars.  In werkelijkheid heeft nog geen mens voet gezet op de Rode Planeet. De belangrijkste reden is de reisduur: een retourtje Mars kost al snel vier jaar en het is onduidelijk of de mens zo’n lange reis wel aan kan (zowel lichamelijk als geestelijk). Maar wat als je de reisduur zou kunnen verkorten naar drie maanden? Of een maand? Dan komt het koloniseren van Mars ineens een stuk dichterbij.Houd je vast: de noodzakelijke technologie wordt momenteel ontwikkelt in de Verenigde Staten! Onderzoekers van de Universiteit van Washington hebben een manier gevonden om kernfusie op een dusdanige manier te manipuleren, dat het kan worden gebruikt als een effectieve methode om ruimtevaartuigen voort te bewegen.Het project wordt gesponsord door NASA’s Innovative Advanced Concepts Program. Tijdens een symposium, een maand geleden, heeft het team het concept voor de kernfusiemotor gepresenteerd aan NASA, inclusief computermodellen en de eerste experimentele resultaten. De mensen van NASA waren dusdanig onder de indruk, dat ze besloten hebben om het project te sponsoren. Het project behoort tot een handvol projecten dat is uitverkoren, uit de meer dan 700 voorstellen die NASA ontvangen heeft.NASA schat dat een retourtje Mars met de huidige technologie zo’n vier jaar zou duren. Er zou zoveel chemische raketbrandstof nodig zijn, dat de lanceerkosten enorm zouden zijn: meer dan 12 miljard. En da’s alleen maar om de raket van de grond te krijgen. Met de nieuwe kernfusietechnologie zou een retourtje slechts 30 tot 90 dagen duren, afhankelijk van de relatieve afstand tussen de aarde en Mars.

Credit: University of Washington, MSNW

Maar is dit echt mogelijk? Een team van wetenschappers en onderzoekers (van de Universiteit van Washington en het private ruimtevaartbedrijf MSNW) denken van wel. Ze hebben alle onderdelen van het proces succesvol gedemonstreerd. Het is nu zaak om alle afzonderlijke processen samen te voegen tot een ultiem experiment, waarbij het werkelijk tot kernfusie zal komen. Het team heeft een speciaal soort plasma ontwikkelt, dat is ingebed in z’n eigen magnetische veld. Door dit magnetische veld samen te drukken, zal de dichtheid van het plasma hoog genoeg worden om kernfusie op gang te brengen. Er zal slechts een kleine hoeveelheid fusie nodig zijn om een raket aan te drijven. Een klein “zandkorreltje” van dit materiaal zal evenveel energie produceren als een liter (reguliere) raketbrandstof. Om de raket voort de stuwen heeft het team een systeem ontwikkelt waarbij een krachtig magnetisch veld resulteert in het imploderen van grote metalen ringen. Hierdoor wordt het plasma samengedrukt tot een fusiestaat. De samenkomende ringen vormen een schil waarbinnen fusie plaatsvindt, maar slechts voor een paar microseconden. Hierbij wordt genoeg energie geproduceerd om de schil snel te verhitten en de ioniseren. Het superverhitte en geioniseerde metaalgas wordt dan met hoge snelheid uitgestoten, waardoor de ruimtesonde vooruit zal worden gestuwd. Door dit proces iedere minuut te herhalen, kan je relatief snel op de plaats van bestemming arriveren.

This is the fusion-driven rocket test chamber at the University of Washington’s Plasma Dynamics Lab in Redmond, Wash. The green vacuum chamber is surrounded by two large, high-strength aluminum magnets. These magnets are powered by energy-storage capacitors through the many cables connected to them. These coils are used to drive the collapse of metal rings placed on the inside wall of the vacuum chamber.  Credit: University of Washington, MSNW

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik wordt zeer enthousiast van dit nieuws! Om met de woorden van Buzz Lightyear te spreken: to infinity and beyond! Fuck yeah! Bron: Physorg.

Gerelateerde Astroblogs:

Team onafhankelijk onderzoekers presenteert analyse vliegbewegingen UAP’s van de Amerikaanse marine op luchtvaartconferenties AIAA