Credit: NASA/ESO.
De planeet Mercurius is een bijzondere plaats. Vooral z’n samenstelling is merkwaardig: Mercurius is als een vrucht met een grote pit en een klein laagje vruchtvlees. De meeste planeten zijn eerder een soort perziken: een relatief kleine pit en veel vruchtvlees.De dichtheid van Mercurius suggereert dat de planeet feitelijk een enorme metalen kern is, met hier omheen een klein laagje mantel en korst. Astronomen hebben moeite om dit te verklaren: mogelijk is de planeet ooit het slachtoffer geweest van een massale inslag, waarbij het grootste deel van de mantel is weggeblazen. Ook zouden de buitenlagen simpelweg verdampt kunnen zijn door zonlicht.Beide verklaringen houden geen stand. De Mercurius-verkenner MESSENGER heeft vorig jaar uitgewezen dat de planeet kalium bevat aan het oppervlak. Dit is een vluchtige stof die snel verdampt, waardoor Mercurius geen massale inslag kan hebben gehad. Ook is z’n mantel niet door de zon verdampt, want dan zou alle kalium verdwenen moeten zijn.Om de zaak nog ingewikkelder te maken, zijn de laatste jaren exoplaneten ontdekt met een vergelijkbare structuur als Mercurius: Kepler-10b en CoRoT-7b, beide planeten met een extreem hoge dichtheid. Ook draaien deze twee exoplaneten dicht bij hun moederster, net als Mercurius. Is er soms een gemeenschappelijk proces verantwoordelijk voor hun structuur?De verklaring zou verrassend simpel kunnen. Planeten ontstaan uit een gas- en stofschijf rondom een jonge ster. Het licht van de ster doet rotsachtig stof naar buiten bewegen, maar heeft minder invloed op metaalachtig stof. Na verloop van tijd is de planeetvormende schijf nabij de ster bijzonder rijk aan metalen en relatief arm aan “rotsen”. Het gevolg is een planeet die rijk is aan metalen en relatief arm is aan rotsen. Klinkt logisch, toch? Bron: New Scientist.
