29 maart 2024

Is de maan het gevolg van een enorme kernexplosie? [Deel 2]

Deel 2 van de reeks Is de maan het gevolg van een enorme kernexplosie?
Deel 1 is hier te lezen.

maan (credit: AstroMike247)

credit: AstroMike247.

De bevindingen lijken sterk te suggereren dat de maan ooit onderdeel is geweest van de aarde en op de één of andere manier is weggeblazen van onze planeet zonder “vervuild” te raken met “buitenaards” gesteente. Om het hoekmoment-probleem van Darwin te omzeilen dient er wel een snelle en enorme energieschop gegeven te worden. De berekeningen van Van Westrenen wijzen op een hoeveelheid energie dat overeen komt met 40 miljoen miljard atoombomen van het soort dat op Hiroshima is losgelaten. Maar waar kan zo’n hoeveelheid energie ineens vandaan komen? Nucleair geoloog Rob de Meijer heeft Van Westrenen toen gewezen op een mogelijke bron. Het idee dat de aarde zichzelf in stand houdende kernreactors bevat is al 60 jaar oud. Het is vrijwel zeker dat kleine natuurlijke reactors vroeger actief zijn geweest. Toen het Franse atoomagentschap CEA in 1972 ging zoeken naar uranium in de Oklo-regio (Gabon) bleek het uranium-isotoop U-235 op mysterieuze wijze te zijn verdwenen. Het was alsof het uranium door een kernreactor verwerkt was!Aanvullende onderzoeken hebben nog eens 16 fossiele reactors opgeleverd, allemaal met een omvang van twee tot tien meter. Ieder van deze reactors was zo’n 2 miljard jaar geleden actief en mogelijk ook later nog. In dat geval zou zo’n reactor iedere honderdduizend jaar eventjes “aanspringen” en 100 kilowatt aan kracht leveren, totdat alle uranium is uitgeput.

Oklo

De oklo-reactors. Credit: MesserWoland/Wikipedia.

Het bestaan van grotere reactors is ook voorgesteld. Sterker nog, volgens sommige wetenschappers bevindt zich een enorme splijtingsreactor in de aardkern! Van Westrenen raakte er snel van overtuigd dat de herkomst van de maan door iets soortgelijks verklaard kan worden. Volgens hem is een kernexplosie de enige manier om de benodigde hoeveelheid energie snel genoeg te leveren.Daar is iets veel groters voor nodig dan de Oklo-reactors en de energie zou bovendien op een andere manier geleverd moeten worden – meer zoals bij onze kweekreactors. Het basisidee luidt dat radioactieve elementen zoals uranium, thorium en plutonium geconcentreerd zijn geweest in dichte rotsformaties die kort na hun ontstaan diep in de aarde gezonken zijn. Daar hebben deze rotsen zich opgehoopt op de grens tussen de buitenkern en de mantel, alwaar ze steeds dichter opeen gepakt zijn door niet aflatende geologische krachten. Op deze manier zouden, na verloop van tijd, grote reservoirs van splijtbaar kernmateriaal zijn gevormd.Door radioactief verval zullen atoomkernen in deze reservoirs neutronen gaan uitspugen, die zelf tot nieuwe reacties kunnen zorgen. Als de neutronen echter het juiste type atoomkern raken, zoals uranium-238, dan worden ze geabsorbeerd. Het resultaat is dan plutonium-239, dat zelf een splijtbare substantie is. Als deze absorptie ongestoord kan doorgaan, dan zal steeds meer splijtbaar materiaal gaan opbouwen – totdat er voldoende brandstof voorhanden is om superkritiek te worden en te exploderen.

Credit: CERN/Gianni Fiorentini, University of Ferrara and INFN, and Alessandro Pascolini, University of Padua and INFN.

Een inwendige kernreactor zou kunnen verklaren waarom de aarde, net als de meeste planeten in het zonnestelsel, opvallend meer energie afgeeft dan het van de zon ontvangt. Het is deze overschot aan energie die de bron vormt van het geomagnetisch veld, vulkanisme en aardbevingen. Een deel van deze energie lijkt afkomstig te zijn van radioactieve processen, hetgeen bevestigd wordt door een constante stroom van neutrino’s die afkomstig zijn vanuit de aardkern. Deze neutrino’s hebben een hoeveelheid energie die typisch is voor het bijproduct van kernreacties. Het is echter niet zeker of deze neutrino’s simpelweg geproduceerd worden door radioactief verval, of dat natuurlijke kernreactors een vinger in de pap hebben. Een definitief antwoord kan alleen verkregen worden door een wereldwijd netwerk van neutrinodectors te bouwen, waarmee een kaart van radioactieve afzettingen binnen onze planeet gemaakt kan worden. Zelfs als bewijs gevonden zal worden voor deze georeactors, dan zouden veel wetenschappers er niet automatisch van overtuigd raken dat dit soort reactors de maan kunnen vormen. Sterker nog: de meeste wetenschappers blijven overtuigd van een variant van het grote inslag scenario. Toch geven ze toe dat de huidige Grote Smak geupdate dient te worden. Deze update begint, ironisch genoeg, met het behoud van hoekmoment. Grote inslagen hebben het nadeel dat ze enorm veel energie overdragen aan de aarde. Hierdoor zal onze planeet sneller gaan rondraaien dan de vier uur die volgens het behoud van hoekmoment mogelijk is. Maar dat is als de aarde en de maan een gesloten systeem vormen. Wetenschappers van Harvard hebben echter een geslepen manier gevonden om het overschot aan hoekmoment weg te laten sijpelen, door gebruik te maken van een derde lichaam: de zon. Kom morgen terug naar AstroBlogs voor Deel 3 van dit verhaal! Bron: New Scientist.

Share

Comments

  1. Anoniem zegt

    even een suggestie, als er serieus 40.10^15 atoombommen nodig waren, hadden we dan nu nog kunnen leven!?

    • freddie-v-iersel zegt

      Anoniem, juist hier ligt ook mijn probleem, als je deze som uitrekent kan ik je verzekeren dat er geen planeet meer zou zijn. En er zouden sporen moeten zijn op de andee planeten, simpelweg omdat we er nog zijn acht ik het hoogst onwaarschijnlijk, ik kan de uitgewerkte som vermelden maar het getal is zo groot dat het de stelling nagenoeg onmogelijk maakt.

Speak Your Mind

*