Credit: William Herschel Telescope (WHT) and the Gran Telescopio Canarias (GTC)
De uitbarsting van stofdeeltjes die de planetoïde P/2012 T1 vorig jaar vertoonde, was waarschijnlijk niet het gevolg van een botsing met een soortgenoot. Het lijkt er sterk op dat het om ‘komeetgedrag’ ging. Dat blijkt uit recente waarnemingen.Afgelopen decennia hebben astronomen in de zogeheten hoofd-planetoïdengordel tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter een tiental planetoïden ontdekt die zich kort of lang als kometen kunnen gedragen. Deze objecten worden ook wel ‘hoofdgordelkometen’ genoemd, maar of het ook werkelijk kometen zijn, is nog maar de vraag. In sommige gevallen kan de uitstoot van stof bij deze planetoïden worden toegeschreven aan een botsing met een kleine soortgenoot. Maar voor P/2012 T1 lijkt die verklaring niet op te gaan: daarvoor duurde de stofuitstoot te lang. De activiteit begon rond het moment dat zijn afstand tot de zon op zijn kleinst was en hield ongeveer een half jaar aan. De meest waarschijnlijke verklaring voor dit gedrag is dat zich onder het oppervlak van P/2012 T1 een voorraad ijs bevindt. Steeds als het kleine hemellichaam wat dichter bij de zon komt, begint er ijs te verdampen en worden stofdeeltjes door de ontsnappende gassen meegesleept. Precies zoals dat bij kometen gebeurt. Over de oorsprong van de hoofdgordelkometen bestaat nog veel onduidelijkheid. Maar volgens sommige astronomen bestond de planetoïdengordel aanvankelijk uit een mengsel van rotsachtige en ijsachtige objecten, en waren daar miljoenen jaren geleden nog duizenden actieve kometen te vinden. Wat we nu zien zou slechts het schamele restant daarvan zijn: mettertijd zouden de objecten een groot deel van hun ijs zijn kwijtgeraakt, waardoor ze steeds meer op planetoïden zijn gaan lijken. Bron: Astronomie.nl en Isaac Newton Group.
