Toen astronaut Neil Armstrong in 1969 als eerste mens voet op de maan zette, maakte hij al spoedig kennis met de vervelende eigenschappen van maanstof. Het jeukende spul bleef overal aan plakken, bracht wetenschappelijke instrumenten tot oververhitting en bezorgde Apollo 17 astronaut Harrison Schmitt zelfs een soort hooikoorts. De vervelende eigenschappen van de stofdeeltjes waren voor NASA aanleiding om met volgende Apollo-vluchten een kleine detector mee te sturen, die moest meten hoe snel het maanstof zich aan oppervlakken hecht.
De lang verloren gewaande gegevens van deze detectors zijn in 2006 teruggevonden en nu alsnog geanalyseerd. De drie stofdetectors die uiteindelijk op de maan werden neergezet, bestonden in feite uit niet meer dan een paar zonnecellen. Door stofafzetting op hun oppervlak, nam hun stroomopbrengst
