28 maart 2024

Jupiter klutste planetoïdengordel door elkaar

Credit: David A. Aguilar (CfA)

Ons zonnestelsel lijkt een netjes gesorteerd geheel: kleine, rotsachtige planeten in het centrale deel, gasplaneten verder naar buiten. Onderzoek van de planetoïdengordel tussen de planeten Mars en Jupiter wijst er echter op dat hier een onstuimige geschiedenis aan voorafgegaan.Tussen de omloopbanen van Mars en Jupiter cirkelen miljoenen hemellichamen: de planetoïden. Van oudsher werden deze beschouwd als de brokstukken van een planeet waarvan de vorming, ten gevolge van de krachtige zwaartekracht van Jupiter, spaak liep. De samenstelling van de brokstukken leek ook een systematisch verloop te laten zien: planetoïden op grotere afstand van de zon bevatten meer (bevroren) water dan de meer nabije. Uit een recente analyse van gegevens van de Sloan Digital Sky Survey, waarbij de afmetingen, samenstellingen en posities van meer dan honderdduizend planetoïden in kaart zijn gebracht, blijkt echter dat de planetoïdengordel helemaal niet zo netjes in elkaar zit. Vooral de kleinere planetoïden vertonen een grote diversiteit. Dat nieuwe gegeven bevestigt het al bestaande vermoeden dat het zonnestelsel in de eerste miljoenen jaren van zijn bestaan flink door elkaar is gehusseld. Zo zou de grote planeet Jupiter aanvankelijk ongeveer tot aan de huidige Marsbaan zijn opgeschoven, met in zijn gevolg een schare planetoïden uit de koude buitendelen van het zonnestelsel. Tegelijkertijd werd de oorspronkelijke planetoïdengordel voor negentig procent schoongeveegd. Een en ander zou betekenen dat Jupiter doorslaggevend is geweest voor de leefbaarheid van onze eigen planeet. Want veel van de ijsachtige planetoïden die hij met zich meesleepte sloegen later op aarde in en fungeerden dus als waterdragers. Bron: Astronomie.nl.

Share

Comments

  1. Udo Limpopo zegt

    De bovenstaande tekst betreffende de rol van Jupiter zou waar kunnen zijn; maar is vooralsnog een aanname. Echt bewijs is er nog niet. Zo kunnen de Soemerische teksten over het ontstaan van ons zonnestelsel ook waar zijn. Ook dat zou volgens velen een aanname zijn. Zo lang geen definitief bewijs is geleverd hebben meerdere visies en aannames bestaansrecht. Begrijp ik het goed; draaide Jupiter zijn huidige baan, kwam vervolgens naderbij tot aan Mars en verwijderde hij zich vervolgens?! Dat het de eerste miljoenen jaren rommelde in ons stelsel mag duidelijk zijn, gezien de brokstukken, maar alle invullingen over hoe en wat – zijn aannames.

  2. Co van Driel zegt

    De planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter is wellicht het resultaat van de toorn van God. Vroeger was dit de omloopbaan van de planeet Rahab (Satan’s Planet). Op deze planeet tierde de zonde welig, tot God er genoeg van had en deze planeet vernietigd heeft. Dit staat beschreven in het Oude Testament, in Psalm 89 vers 11. De miljarden brokstukken in die gordel zijn dus het restant van de planeet Rahab.

    • Enceladus zegt

      Zeg Co, als dat zo is, waarom heeft God de Aarde dan nog niet vernietigd? Ik vind deze planeet nou niet bepaald een toonbeeld van vroomheid als ik zo om me heen kijk…

      Bovendien suggereerde je in een reactie op een andere blog dat wij afstammen van de bewoners van Rahab. Waarom heeft God hen überhaupt laten ontsnappen, denk je? Of ga je dadelijk beweren dat de mensheid een soort tweede kans heeft gekregen?

      Wat jammer nou toch dat komeet ‘Siding Spring’ Mars op een haar na zal gaan missen komende herfst, anders had je dat mooi als een waarschuwing van God kunnen uitleggen! Zo’n voltreffer op Mars had vast de secularisatie een halt toegeroepen. Maar helaas…
      Hoe was het ook alweer? O ja, ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’. En de trajecten die kometen volgen ook!

      😉

      groet,
      Gert (Enceladus)

    • Co, wat in Psalm 89 vers 11 staat wordt door de verklaarders anders uitgelegd.
      Met Rahab wordt Egypte, of den Egyptenaar bedoeld. Zie ook Psalm 87:4. Het schijnt dat de psalmist hier ziet op den ondergang van de Egyptenaars in de Rode zee.

      Citaat:

      Egypte wordt Rahab genoemd vanwege zijn hoorvaardij [hetwelk het woord betekent], of van de ene of de andere sterke stad daarin gelegen. Onder de namen dier natiën, die in dit vers genoemd staan, moet men allerlei volken verstaan.

  3. Olaf van Kooten zegt

    Grote onzin, als je het mij vraagt. De Bijbel is geen geschiedenisboek! Bovendien: als God bestaat, dan is zijn Schepping perfect, en dan hoeft hij niet in te grijpen. Als God moet ingrijpen in zijn Schepping, dan is dat een zwaktebod m.i.

    • Enceladus zegt

      Mmm, we dwalen af en worden een beetje filosofisch, maar goed.
      Leg mij eens uit waarom Gods schepping perfect zou moeten zijn? Die onfeilbaarheid van een opperwezen is maar iets wat mensen verzonnen hebben hoor. Misschien is of was God wel helemaal niet onfeilbaar.

      Stel dat God onderdeel uitmaakte van een oude beschaving op een veel hoger niveau dan dat wij nu zijn en hij heeft slechts gezorg voor de bevruchting van de planeet Aarde, dan wil dat toch nog niet zeggen dat hij onfeilbaar is? Als wij op een dag in staat zijn leven te creëren, zijn we dan automatisch onfeilbaar?
      Lijkt mij niet.

      groet,
      Gert (Enceladus)

      • Olaf van Kooten zegt

        Met God bedoel ik, in dit geval, de schepper van het universum uit het Christendom. Ik ben geen Christen hoor, maar vanuit Christelijk oogpunt is God onfeilbaar. Natuurlijk zou een geavanceerd ras zich kunnen voordoen als “Goden” (a la Stargate), maar dat is niet wat ik bedoel met ‘God’.

        • Enceladus zegt

          Hoi Olaf,

          Dank voor je reactie. Mijn vraag was eigenlijk bedoeld voor Co van Driel, maar kwam per ongeluk onder jouw reactie terecht.

          groet,
          Gert (Enceladus)

    • Udo Limpopo zegt

      Dag Olaf/anderen,

      ik ben bang dat de eerste boeken van het oude Testament wel degelijk een geschiedenisboek vormt… en wel van de blanken; de stammen Israels. Om het begrip GOD te begrijpen moeten we eerst afspreken wat we daar onder verstaan. In mijn beleving is GOD dus het Soemerische GUD. Dat begrip betekent letterlijk; ‘wilde stier’ en ook ‘aanstormende stier’… en slaat op de tweede ster van ons stelsel; Nibiru – door mij liever Ra en Anu genoemd. GOD/GUD is dus niet de alomvattende scheppende creatieve en liefdevolle kracht die het HeelAl of Universum of Kosmos schiep of de Universa, maar slechts een regionaal fenomeen; een bruine/rode dwergster die ‘Hemel en Aarde’ schiep – door planeet Tiamat de doden en te halveren. Resultaat is de astroidengordel en planeet Gaia, de overgebleven helft van Tiamat. Dat mag niet van jou en Arie omdat jullie niets willen horen over de Soemerische geschriften danwel de beweringen van de onderzoeker en schrijver Zecharia Sitchin. De scheppende oerkracht van het Universum zou ik liever de Bron willen noemen, het Ene of gewoon HeelAl.

      groet Udo

      • Enceladus zegt

        Tjonge Udo, ‘de tweede ster van ons stelsel’!
        Wat gek dat noch de NASA, noch de ESA, noch de Russen of Chinezen die tweede ster hebben gezien…

        Vertel eens, draait onze planeet rondjes om een onzichtbare ster? En als dat niet zo is, maar die ster wel bij ons stelsel hoort, hoe komt het dan dat die tweede ster geen invloed heeft op de banen van alle planeten?

        groet,
        Gert (Enceladus)

        • UdoLimpopo zegt

          Enceladus,

          deze ster of althans een voelbare kracht heeft astronomen van het Marine Observatorium in Washington wel degelijk op het idee gebracht dat er een onbekende bron moest zijn die verstoringen veroorzaakte in de banen van Uranus en Neptunus. Aanvankelijk meenden zij dat de planeet Pluto de veroorzaker was van de schommelingen in hun banen. Totdat zij de gegevens binnenkregen van Voyager/Viking?!… en dat Pluto geen 6.000 kilometer in doorsnee was maar slechts 2.200 kilometer. Wie of wat was dan de veroorzaker van de schommelingen?! want men kon het kleine Pluto niet langer zien als de veroorzaker. Zij namen aan dat een PlanetX de bron was. Dat was in 1978. Zecharia Sitchin nam contact op met hen en vertelde hen over de Soemerische planeet/ster Nibiru. Kort erop in 1983 ging IRAS op zoek naar warmtebronnen. De door Sitchin geopperde planeet/ster zou de veroorzaker zijn. Een bruine/rode dwergster die 3600 jaren doet over een rondje om de Zon. Die tweede ster zou dus wel degelijk invloed hebben op de voortgang en de banen van de planeten. De oude Soemeriers kenden reeds Pluto, Uranus en Neptunus – planeten die wij pas de afgelopen driehonderd jaren hebben ontdekt. De oude Soemeriers kenden ook reeds de tweede ster. Afgebeeldt op hun rolzegels als een kruisvormig object.

          • Beste UdoLimpopo, een poosje terug hadden we hier op de Astroblogs een lezer met dezelfde ideeën als jij hebt, namelijk ene Evert Jan Poorterman. En deze beste man kon op onze vraag om verifieerbare bronnen nooit antwoord geven. En laat nou dezelfde Evert Jan Poorterman precies hetzelfde IP-adres gebruiken als jij – UdoLimpopo – gebruikt. Kortom, ik vermoed dat we hier te maken hebben met een tijdelijke gedaanteverwisseling. En dan terug naar die tweede ster in ons zonnestelsel: geef eens een bron waarin de astronomen van het Marine Observatorium verklaren dat er op grond van hun waarnemingen een tweede ster in ons zonnestelsel is? Het zal best zo zijn dat zij afwijkingen hebben gevonden in de banen van bekende planeten, maar de gevolgtrekking dat er dús een tweede ster moet zijn zal niet van hen afkomstig zijn vermoed ik. Dus Udo eh… Evert Jan, graag een verifieerbare onderbouwing. En zo niet hou dan eens op met dit soort niet wetenschappelijke speculaties.

          • Enceladus zegt

            Udo / Evert Jan,

            Een hemellichaam dat rondjes om de zon draait kan per definitie geen ster zijn. Als – en ik zeg nadrukkelijk als – er al op zeer grote afstand een gasreus zijn uiterst trage baantjes om de zon draait, dan noemen we dat dus een planeet.

            Natuurlijk zou dat een mislukte ster kunnen zijn en is ons zonnestelsel ooit met een dubbelster begonnen, maar was die tweede ster te klein en te zwak en is hij in de woelige begintijd van ons zonnestelsel bijvoorbeeld door de passage van een andere ster naar buiten gestoten, maar net niet hard genoeg om een ‘wandering star’ te worden. Maar helaas pindakaas: volgens de definities zou het dan toch een planeet zijn. Vooralsnog is er echter geen enkel bewijs voor het bestaan ervan.

            Natuurlijk is het leuk om er over te speculeren. Vooral omdat deze mislukte ster, die zich noodgedwongen als een planeet is gaan gedragen, mogelijkerwijs voldoende warmte uitstraalt om eventuele manen van energie te voorzien. In theorie zouden daar dus heel erg donkere, maar relatief warme werelden kunnen bestaan. Maar nogmaals: zolang je niet met verifieerbare bronnen komt (en die heb je overduidelijk niet), blijft het pure speculatie!

            groet,
            Gert (Enceladus)

      • Olaf van Kooten zegt

        Sichin is een mafketel en de Soemerische geschriften zijn simpelweg mythologie, evenals de Bijbel. Allemaal niet-wetenschappelijk geneuzel, als je het mij vraagt.

Laat een antwoord achter aan UdoLimpopo Reactie annuleren

*