Credit: David A. Aguilar (CfA)
Ons zonnestelsel lijkt een netjes gesorteerd geheel: kleine, rotsachtige planeten in het centrale deel, gasplaneten verder naar buiten. Onderzoek van de planetoïdengordel tussen de planeten Mars en Jupiter wijst er echter op dat hier een onstuimige geschiedenis aan voorafgegaan.Tussen de omloopbanen van Mars en Jupiter cirkelen miljoenen hemellichamen: de planetoïden. Van oudsher werden deze beschouwd als de brokstukken van een planeet waarvan de vorming, ten gevolge van de krachtige zwaartekracht van Jupiter, spaak liep. De samenstelling van de brokstukken leek ook een systematisch verloop te laten zien: planetoïden op grotere afstand van de zon bevatten meer (bevroren) water dan de meer nabije. Uit een recente analyse van gegevens van de Sloan Digital Sky Survey, waarbij de afmetingen, samenstellingen en posities van meer dan honderdduizend planetoïden in kaart zijn gebracht, blijkt echter dat de planetoïdengordel helemaal niet zo netjes in elkaar zit. Vooral de kleinere planetoïden vertonen een grote diversiteit. Dat nieuwe gegeven bevestigt het al bestaande vermoeden dat het zonnestelsel in de eerste miljoenen jaren van zijn bestaan flink door elkaar is gehusseld. Zo zou de grote planeet Jupiter aanvankelijk ongeveer tot aan de huidige Marsbaan zijn opgeschoven, met in zijn gevolg een schare planetoïden uit de koude buitendelen van het zonnestelsel. Tegelijkertijd werd de oorspronkelijke planetoïdengordel voor negentig procent schoongeveegd. Een en ander zou betekenen dat Jupiter doorslaggevend is geweest voor de leefbaarheid van onze eigen planeet. Want veel van de ijsachtige planetoïden die hij met zich meesleepte sloegen later op aarde in en fungeerden dus als waterdragers. Bron: Astronomie.nl.
