Het klinkt als science fiction, maar de theorie van panspermia (waarbij het leven tussen planeten getransporteerd kan worden) wordt heel serieus genomen door de sterrenkundige gemeenschap. Een mogelijke variant van panspermia is degene waarbij het leven niet op aarde is ontstaan, maar elders (bijvoorbeeld op Mars) en vervolgens naar de aarde is gebracht binnen een meteoriet die is weggeslingerd van het oppervlak van Mars. Grote vraag is echter: kan het leven die oorspronkelijke inslag overleven (waarbij de meteoriet is weggeslingerd) én de inslag waarbij die meteoriet vervolgens op aarde terecht is gekomen? Om deze vraag te beantwoorden heeft men testen gedaan met eencellige algen. Men heeft deze algen eerst bevroren, om de koude van de ruimte te simuleren. Men heeft de algen vervolgens weggeschoten met een speciaal geweer dat objecten kan accelereren tot een enorme snelheid. Het blijkt dat zelfs bij een snelheid van 7 km/s, de verwachte snelheid van een object dat op aarde valt, een klein deel van de algen (die ook weer ontdooit zijn) het overleeft! Als het leven bevriezing en een inslag kan overleven, dan zijn er goede redenen om te verwachten dat de overige problemen die kleven aan panspermia eveneens opgelost kunnen worden. Straling bijvoorbeeld – als levende cellen diep zijn ingebed in een meteoriet, dan worden ze tegen hiertegen beschermd. Daarnaast is ook hitte geen probleem – als een meteoriet op aarde valt is vaak alleen de buitenkant aangetast, terwijl de binnenkant relatief koel is gebleven. Bron: Phys.org.
Ehm… ze refereren hier toch niet naar het einde van de Perm? Onlangs zag ik in een documentaire dat ook toen een gigantische (groter dan die in Mexico) meteoriet mogelijk een bijdrage leverde aan de massaextinctie.
Dit was echter een theorie. Toch vond dat plaats zo’n 250 miljoen jaar geleden en niet 200 miljoen jaar geleden.
Nee, ze refereren naar het einde van het Trias 😉