28 maart 2024

Hoe begon het heelal: met een hete oerknal of een trage dooi?

Credit: Planck/ESA

Het zijn niet alleen geïnteresseerde leken die met alternatieve theorieën komen over het ontstaan van het heelal – zoals recentelijk Astrobloglezers Henk Druiven en Edu Hoeven – maar ook professionele sterrenkundigen wagen zich er soms aan om met theorieën te komen die afwijken van de gangbare modellen. We hanteren sinds de jaren twintig van de vorige eeuw het model van de oerknal en de daaropvolgende expansie van het heelal, zoals oorspronkelijk geformuleerd door Lemaá®tre en Hubble. Maar de natuurkundige Christof Wetterich (Universiteit van Heidelberg) denkt er duidelijk anders over, want volgens hem is er geen sprake van een hete oerknal, waarmee 13,8 miljard jaar geleden het heelal begon, maar is het heelal véél ouder en was het in het begin zeer koud en statisch en is het na een periode van ’trage dooi’ langzaam ontdooid en geëvolueerd tot het huidige heelal.

Christof Wetterich. Credit: Univ. Heidelberg.

In Wetterich’s model – hier, daar en ook daar beschreven – krijgen de deeltjes steeds meer massa en wordt de omvang van het heelal steeds kleiner. Binnen het gangbare oerknalmodel denken sterrenkundigen op indirecte wijze restanten te kunnen waarnemen, zoals primordiale zwaartekrachtsgolven, die dateren van een miljardste van een miljardste van een miljardste van een seconde ná¡ de oerknal. Wetterich is van mening dat die restanten ook in zijn model waarneembaar zijn, alleen dateren ze van héél lang geleden, meer dan vijftig biljoen jaar geleden, da’s 50.000.000.000.000 jaar, een poosje geleden. Donkere energie en materie verklaart Wetterich door aan te nemen dat er een scalar energieveld is dat het hele heelal vult en dat toeneemt met de tijd. Dat veld – vergelijkbaar met het Higgsveld dat het Higgs boson voedt – noemt Wetterich het cosmon veld. Duidelijk een alternatief model van het heelal, nietwaar? 😀 Bron: Science Daily.

Share

Comments

  1. theo va nder list zegt

    Beste
    Is het niet in ons opgekomen dat onze oerknal het eind is of was van een blackhol

    groet vth van der list

    • Enceladus zegt

      Het idee dat elk zwart gat elders een nieuwe oerknal is, heb ik ook al een tijd.
      Het is wellicht de enige manier waarbij informatie niet definitief verdwijnt. Wel voor ons, maar niet in het grotere geheel van een multiversum.

      groet,
      Gert (Enceladus)

  2. Zo’n zwart gat dat veranderd in een nieuwe oerknal is eigenlijk een wit gat.

    • Enceladus zegt

      Mmm, ik vind die uitleg op Wikipedia eigenlijk maar gebrekkig.
      Dat een ‘wit gat’ energie, en materie zou ‘uitspuwen’, ala. Maar complete sterren?
      Dat lijkt me faliekante onzin. Er verdwijnen weliswaar complete sterren in zwarte gaten, maar die worden toch echt compleet afgebroken, lijkt me.

      groet,
      Gert (Enceladus)

  3. Light from Galaxies 13.4 billion years ago, the light is traveling into deep space around them also, therefor space must be much older and bigger then we think, we can’t imagen, why?…

    http://home.versatel.nl/edhoeven/gravity_and_redshift.html

  4. Martin Willemse zegt

    Het lijkt mij, dat we in een heelal zitten met krimpende atomen, dat heeft de consequentie dat ook de tijd sneller gaat, of lijkt te gaan, omdat bij kleinere atomen alle processen sneller gaan en we een hogere frequentie krijgen, die de roodverschuiving veroorzaakt en ons klokje gelijk aan de frequentie, versnelt. Dat heeft als resultaat, dat het krimpen dan ook sneller gaat en het dan lijkt dat de oerknal aan het versnellen is. Dat kan ook verklaren waarom we materie missen en we tot nu toe denken dat er donkere materie zou moeten zijn, als we nu een stelsel nemen met 50% roodverschuiving, heeft dat stelsel dan atomen die een dubbele diameter hebben en zou zo een ster, dan een 4 maal zo groot oppervlak hebben en zou een activiteit hebben die de helft is van wat we hier ter plaatse waar nemen en we dan 2 maal zo veel licht ontvangen en dat stelsel dan verder weg staat als wat we nu met het oerknal model in schatten, dan komt daar nog bij, dat een ster met atomen die 2 maal zo groot zijn, meer massa nodig heeft om kernfusie te laten ontstaan. stelsels met 75% roodverschuiving, hebben atomen met een 4 maal zo grote diameter, als bij ons en zal de afwijking nog veel groter zijn, ten opzichte van het oerknal model. Dan kom je aardig in de buurt van de hoeveelheid donkere materie die er gemist word en er bij stelsels met nog grotere roodverschuiving een ongekende grote afwijking zal zijn. Wat mij het meest verbaast is, dat we bewijzen, voor of tegen de oerknal links laten liggen, als er een oerknal is, zou er op 7 miljard lichtjaar afstand, daar waar de oerknal maar de helft van de diameter heeft, een 8 maal zo grote dichtheid van materie moeten vinden, daar hoor je dus nooit iets van er zou ook op een paar miljard lichtjaar afstand onderzoek kunnen worden gedaan, omdat het wat makkelijker zou zijn en de uitkomsten betrouwbaarder zijn en we kunnen als bewijs voor de krimpende atomen nog eens na gaan hoe het komt dat de Maan zich 2 centimeter per jaar van de Aarde af beweegt, wat 100 jaar geleden werd aangenomen dat het door getijdenwerking zou zijn veroorzaakt, als we de Constante van Hubble gebruiken op de afstand Maan, Aarde, komt dat wel zeer dicht bij wat we constateren. Dan is het zelfs van het grootste belang om ook de afstand Aarde, Zon nog eens goed door te berekenen, als je namelijk de Constante van Hubble gebruikt, blijkt dat de Aarde zich 10 meter per jaar zich van de Zon verwijderd en zou dat de oorzaak zijn van de ijstijden, omdat in 1 miljard jaar tijd de Aarde dan 10 miljoen kilometer verder van de Zon af komt te staan en we staan nu op 150 miljoen kilometer, dat zou betekenen, dat de Aarde er 1 honderdste deel van een seconden per jaar er langer over doet om een rondje om de Zon te maken en zou dat mogelijk de makkelijkste manier zijn om aan te tonen, in wat voor soort heelal we zitten en vraag ik me af waarom laat men deze mogelijkheden liggen.

Laat een antwoord achter aan edu Reactie annuleren

*