Credit: NASA / H. Lammer
De laatste jaren worden we werkelijk overspoeld met tegenstrijdige berichten over de leefbaarheid van super-aardes – planeten met een massa van ongeveer twee tot tien aardes. Volgens het laatste bericht kunnen we super-aardes schrappen van de lijst met potentieel leefbare exoplaneten. Dit keer niet vanwege te weinig water, geen magnetisch veld, of te weinig (of te veel) plaattektoniek. Nee, nu blijkt dat deze werelden een te dikke atmosfeer van waterstof bevatten. Geen super-aardes dus, maar mini-Neptunussen! Okee, maar waarom is dat dan? Wel, planeten ontstaan in een wervelende schijf van gas en stof rondom een pasgeboren ster. Als planeten minder dan een halve aarde wegen, dan zijn ze niet in staat om gas uit de omringende schijf aan te trekken. Als planeten ongeveer evenveel als de aarde wegen, dan trekken ze wél waterstof en helium aan, die vervolgens een soort oer-atmosfeer vormen. Als gevolg van het ultraviolette licht van de pasgeboren ster, “verdampt” deze atmosfeer echter weer. Vervolgens ontstaat door uitgassen en vulkanisme een nieuwe atmosfeer. Okee, maar hoe zit het dan met een planeet van, pakweg, 5 aardemassa’s? Wel, niet alleen trekken deze veel waterstof en helium aan vanuit de planeetvormende schijf, maar ze kunnen die atmosfeer ook vasthouden. Het gevolg is dus een rotsachtige kern met een uitgestrekte en dikke dampkring. Een soort van Neptunus dus. Leven zoals wij dat kennen, kunnen we hier vergeten. Maar het zou me niets verbazen als over een paar weken weer het tegenovergestelde beweerd wordt. Je kunt zeggen wat je wilt over de exo-planetologie, het is in ieder geval een dynamisch vakgebied 😉 Bron: Royal Astronomical Society.
