Voorstelling van New Horizons, die voorbij Pluto en in de verte Charon vliegt. Credit: NASA
Een stel onderzoekers hebben drie mogelijke modellen ontwikkeld om het inwendige van de ex-planeet Pluto te omschrijven. De mogelijkheden zijn: een niet-gedifferentieerde mix van rots en ijs, een gedifferentieerde mix van rots en ijs, en een oceaan bedekt met ijs. De derde mogelijkheid suggereert dat Pluto tektonisch actief zou moeten zijn. Natuurlijk weten we het antwoord pas als New Horizons volgend jaar arriveert bij de ijsdwerg.
Wetenschappers denken dat Pluto het resultaat is van een kosmische botsing, waarbij ook z’n maan Charon ontstaan is. Als ruimteobjecten botsen, wordt hitte geproduceerd. Deze hitte zou vandaag de dag nog altijd aanwezig kunnen zijn.
Credit: arXiv:1403.6377 [astro-ph.EP]
Vlak na de inslag is de afstand tussen Pluto en Charon wellicht veel kleiner geweest dan vandaag de dag. De onderlinge getijdenkrachten zouden beide objecten dan een traanvorm gegeven hebben. Naarmate de onderlinge afstand groter werd, verdween de traanvorm en vormde zich een dikke ijskorst. Deze ijskorst zou dan bestaan hebben uit losse platen, een soort van tektoniek dus, die drijven op vloeibaar water. Als dat zo is, dan zou New Horizons daarvoor bewijs moeten vinden, bijvoorbeeld in de vorm van ijsplaten die een eind de “lucht” in steken.
Er is helaas een “maar”: Pluto heeft een zeer elliptische omloopbaan, waardoor de afstand tot de zon kan fluctueren. Tijdens de “zomer” heeft Pluto een dampkring, maar die bevriest tijdens de “winter” aan het oppervlak. Ieder bewijs voor plaattektoniek zou hierbij onzichtbaar kunnen worden. Helaas pindakaas in het nu winter op Pluto, dus het wordt afwachten of New Horizons bewijs kan vinden voor plaattektoniek op Pluto (en dus voor vloeibaar water).
Bron: Phys.org
