Het expanderende heelal. Credit: NASA/WMAP
Als iets groter lijkt te worden kan dat twee dingen betekenen: het wordt daadwerkelijk groter óf hetgeen waarmee je het meet wordt kleiner. Die gedachte kan je ook toepassen op het gehele heelal. Dat lijkt ook uit te dijen, zoals Edwin Hubble eind jaren twintig van de vorige eeuw door de waarnemingen van de roodverschuiving van ver verwijderde sterrenstelsels liet zien, en het lijkt zelfs versneld uit te dijen, zoals twee teams sterrenkundigen in 1998 lieten zien aan de hand van waarnemingen aan supernovae. Maar het kan ook betekenen dat het helemaal niet uitdijt, maar dat de meetlat waarmee we de grootte van het heelal opmeten – feitelijk terug te voeren tot de hoeksteen van alle lengtes, de zogenaamde Planck-lengte, kleiner wordt. Dat laatste is het idee van de Duitse theoretisch fysicus Christof Wetterich, een idee dat vandaag beschreven wordt in een artikel van Martijn van Calmthout in de wetenschapsbijlage van de Volkskrant. Ik zal het artikel hier niet helemaal uit de doeken doen, over de ideeën van Wetterich kan je ook in deze Astroblog terecht, maar de ideeën van Wetterich zijn in ieder geval het overdenken waard en daarom is het ook aan te raden deze Volkskrant te kopen en het artikel te lezen. Zelf denk ik dat Wetterich geen gelijk heeft, omdat het mij allemaal teveel doet denken aan de Steady State theorie van Fred Hoyle c.s., dat ook een alternatief bood voor de theorie van de oerknal en dat zocht in een continue creatie van materie, waardoor het lijkt alsof het heelal uitdijt. In een andere blog zal ik daar wel eens wat meer voeding voor aandragen, nu laat ik het hierbij en ga ik over tot de orde van de dag eh… van Koningsdag. 🙂
