In de koude diepten van het heelal kan ijs ontstaan in de vorm van een soort “rijp” aan stofdeeltjes. Deze stoflaag wordt weergegeven in de vorm van blauwgroene atoombolletjes, met daarop roodwitte watermoleculen. Hier vormt het ijs geen structuur en geen kristalvorm – dit wordt “amorf ijs” genoemd. In het midden van dit ijs kunnen holtes ontstaan, een miljoen keer kleiner dan de diameter van menselijk haar. Hierin kan gas “gevangen” worden, wat van grote invloed kan zijn op de samenstelling en dynamiek (temperatuur, dichtheid) van het gas in stervormingsgebieden. Credit: Helen Fraser (Open University).
Met het Japanse AKARI-observatorium hebben astronomen de verspreiding van ijsdeeltjes in stervormingsgebieden in kaart gebracht. Uit de gegevens blijkt dat ijsdeeltjes ook voorkomen in gebieden die arm zijn aan stofdeeltjes en dat is verrassend.
In het onderzochte gebied is het ontzettend koud, slechts 10 graden boven het absolute nulpunt, en heerst een ontzettend lage druk, van niet meer dan een paar duizend moleculen per kubieke centimeter ruimte. Onder deze omstandigheden kunnen gasdeeltjes en stofdeeltjes met elkaar in botsing komen, waarbij een laagje “rijp” wordt afgezet op het stof.
Deze microscopische ijsdeeltjes fungeren dan als chemische fabriekjes, waarbij allerlei ingewikkelde moleculen in elkaar gezet worden. Deze moleculen vormen dan weer de voorgangers van organische moleculen die van belang zijn bij het ontstaan van het leven. Bovendien blijkt dat ijs zelfs in staat is om in stofarme gebieden de samenstelling en dynamiek van een gaswolk te veranderen. Mogelijk is dit van belang voor onze modellen van stervorming.
Bron: Royal Astronomical Society
Speak Your Mind