2002 UX25 en links ervan zijn kleine maan (foto Hubble/ Michael E. Brown).
Het is een ijskoud object van naar schatting 650 km in doorsnede, dat zich in de buitenste regionen van ons zonnestelsel bevindt, de zogenaamde Kuipergordel, en dat in zo’n 280 jaar samen met een klein maantje (190-260 km in doorsnede) één keer om de zon draait: Kuipergordel object en kandidaat-dwergplaneet 2002 UX25. Dát object zou de dood of de gladiolen kunnen betekenen voor de theorie van de natuurkundige Dragan Hajdukovic (CERN, Zwitserland). Die heeft een model ontwikkeld, dat donkere materie, donkere energie én de inflatietheorie als overbodig beschouwd. In het model van Hajdukovic is de lege ruimte een soort kwantum vacuüm, dat continue bubbelt en borrelt met virtuele deeltjes en antideeltjes. Dat is geen nieuw idee, maar wat wel nieuw is dat is dat die deeltjes tegengestelde gravitationele ladingen hebben, dus zowel aantrekkende als afstotende ladingen – Hajdukovic praat over gravitationele dipolen. En als er een gravitatieveld in de buurt is, bijvoorbeeld van een ster, een planeet of een Kuipergordel object, dan treedt er een versterkend effect op. Dat effect zorgt er voor dat sterrenstelsels een sterker zwaartekrachtsveld hebben dan we op grond van Newton’s zwaartekrachtswet denken en daardoor roepen we dat er verborgen – donkere – materie moet zijn, die deze extra zwaartekracht veroorzaakt. Maar feitelijk is dat dus het kwantum vacuüm. In het model hebben de virtuele deeltjes ook invloed op de ruimtetijd, hetgeen niet alleen een naar buiten gerichte druk veroorzaakt, maar dat ook de inflatie aan het begin van het heelal overbodig maakt. Exit donkere energie en inflatietheorie in Hajdukovic’ model.
Kan het ijskoude Kuipergordel object UX25 het bestaan van antizwaartekracht aantonen? Credit: JHUAPL/SwRI.
OK, dat klinkt allemaal erg leuk, maar ‘the proof is in eating the pudding‘, zeggen ze in Engeland en de VS en je moet wel met een meetbare voorspelling komen. Aha, die heeft Hajdukovic’ model! De twee Italiaanse sterrenkundigen Alberto Vecchiato en Mario Gai van het Astrofysisch Observatorium in Turijn denken namelijk dat UX25 en z’n maantje het bewijs zouden kunnen leveren. Net als de planeten die om de zon draaien zit er in de baan van UX25 een soort wiebel, de zogenaamde precessie. Newton’s theorie voorspelt dat de precessie van UX25 0,0064 boogseconden per omloop is, te klein om met hedendaagse instrumenten waar te nemen. Maar in het model van Hajdukovic is de precessie groter, namelijk 0,23″ per omloop. En laat dat nou wel waar te nemen zijn, onder andere met de Hubble ruimtetelecoop, de Very Large Telescope in Chili of met Hubble’s opvolger, de James Webb Space Telescope. Vandaar dat de twee Italianen onlangs het voorstel hebben gedaan waarnemingen te doen aan UX25 en Hajdukovic’ model te testen. Ruim een jaar geleden werd overigens zo’n zelfde voorstel gedaan, maar dan met de dwergplaneet Eris, maar daar heb ik sindsdien niets meer van gehoord. Misschien dat de rol van Eris nu is overgenomen door UX25. We wachten maar even af. Bron: Physics World.
De theorie van Hajdukovic klinkt in ieder geval elegant. Als het klopt, dan worden we in één klap verlost van de 21e eeuwse variant van ether. Zou toch echt wel een kleine revolutie zijn!
groet,
Gert (Enceladus)
Ik wou gaan vragen waarom we het niet aan de aarde, die ook een precessie heeft, met haar maan zouden kunnen meten, maar in de bron staat dat het ver van een massief object moet zijn.
Ja, hier zat ik al op te wachten, een hypothese over negatieve massa deeltjes als zijnde donkere materie. Die deeltjes stoten elkaar af (ondanks dat de zwaartekracht positief is, maar de versnelling gaat bij negatieve massa tegengesteld aan de richting van de kracht).
Het kost helemaal geen energie om twee massa’s, de een positief de ander negatief met gelijke absolute magnitude te maken. Het heelal zou er vol van moeten zijn.
Bij alle alternatieve verklaringen voor donkere materie vraag ik me altijd al wat dan de waargenomen gravititionele lenzen zijn? Of wat dan de waargenomen filamenten van donkere materie zouden moeten zijn?
Soms zit ik wel eens te denken dat relativiteit de rotatie van een sterrenstelsel kan verklaren. Zwaartekracht remt namelijk tijd af. In het centrum van een sterrenstelsel is meer massa en dus zwaartekracht en zou de tijd langzamer verlopen dan als je meer naar buiten gaat in een sterrenstelsel waar dan steeds minder massa en dus zwaartekracht is waardoor de tijd steeds sneller verloopt en daarmee ook de rotatie.
Maar dan weer vraag ik me af wat gravititionele lenzen zijn en wat dan de waargenomen filamenten van donkere materie zouden moeten zijn.
Ook in deze theorie vraag ik me af hoe de gravititionele lenzen verklaart worden en wat dan de waargenomen filamenten van donkere materie zouden moeten zijn.
Terechte vragen die je daar stelt. Ik ben zelf ook sceptisch over het model van Hajdukovic. Ik denk dat hij die gravitationele lenzen verklaart door dat versterkende effect: als er al een sterk zwaartekrachtsveld is, bijvoorbeeld van een cluster van sterrenstelsels, dan wordt de gravitatie van de virtuele deeltjes-antideeltjes van het kwantum vacuüm versterkt en dat zorgt dan voor de extra kromming van de ruimte, waardoor uiteindelijk lichtbronnen achter de cluster gelegen worden verbogen.
Ja maar als er een sterrenstelsel of zelfs cluster van sterrenstelsel zou zijn op de plekken waar we nu de gravititionele lenzen waarnemen dan zouden we het mijn inziens niet meer toeschrijven aan donkere materie, want een sterrenstelsel of cluster van sterrenstelsel moeten wel waar te nemen zijn met één van de vele telescopen. We zouden dan wel iets van elektromagnetisch straling, in welke spectrum dan ook, moeten kunnen waarnemen op die plek.
En dan nog de donkere materie filamenten, zie oa een greep uit vele google links:
http://news.ucsc.edu/2014/01/cosmic-web.html
http://www.space.com/16412-dark-matter-filament-galaxy-clusters.html
http://www.spacetelescope.org/news/heic1215/
http://phys.org/news/2012-10-dark-filament-d.html