29 maart 2024

“Kwantumstuiters” kunnen zwarte gaten veranderen in…witte gaten!

Credit: NASA/Swift/Cruz deWilde and NASA/DOE/Fermi LAT Collaboration

Sommige kosmologen speculeren dat zwarte gaten hun leven eindigen door te veranderen in het tegenovergestelde – zogenaamde witte gaten, die al het opgeslokte materiaal weer terug de ruimte in schieten. Een nieuwe theorie die gebaseerd is op kwantumzwaartekracht, zou kunnen verklaren hoe dit mogelijk is.

Zwarte gaten ontstaan als zware sterren onder hun eigen gewicht ineenstorten. Het resultaat is dan een sfeervormig oppervlak, de zogenaamde gebeurtenishorizon, die het object in het midden aan ons oog onttrekt. Dat komt doordat niets voorbij deze horizon aan de zwaartekracht kan ontsnappen. Sommige natuurkundigen vermoeden dat tijdens dit proces, de wetten van kwantumzwaartekracht de boel overnemen. Hierbij wordt het ineenstorten een halt toe geroepen en worden ‘oneindigheden’ voorkomen. Roc Cowen van Nature News legt uit hoe zwarte gaten wit kunnen worden.

De theorie suggereert dat de verandering van een zwart gat in een wit gat eigenlijk direct plaatsvindt na het ontstaan van het zwarte gat. Maar doordat zwaartekracht de tijd doet vertragen, kunnen waarnemers aan de ‘buitenkant’ vele miljarden jaren lang geen verandering zien. Als de auteurs correct zijn, dan zullen alle zwarte gaten uiteindelijk alles wat ze hebben opgeslokt weer uitspugen – ooit. Het is zelfs mogelijk dat sommige merkwaardige supernovae die we hebben waargenomen, feitelijk het gevolg zijn van de geboorte van een wit gat (eigenlijk een zwart gat die van kleur veranderd is).

Dit alles werkt trouwens alleen als de ruimtetijd is opgebouwd uit ‘bouwstenen’ – een zogenaamde ‘gekwantificeerde ruimtetijd’. Hierbij is de ruimtetijd opgebouwd uit superkleine, lusvormige ‘brokken’ die niet verder samengeperst kunnen worden. Hierbij wordt de ineenstorting van het zwarte gat een halt toe geroepen. Cowen zegt hierover het volgende:

De instortende ster zal een stadium bereiken waarin het niet verder kan inkrimpen, omdat de kwantumlussen niet samengeperst kunnen worden tot iets kleiners. In plaats daarvan zullen ze een uitwaartse druk veroorzaken, een zogenaamde ‘kwantumstuiter’. Hierbij zal het zwarte gat transformeren in z’n directe tegenhanger. In plaats van een echte, eeuwige gebeurtenishorizon zal de singulariteit (die dus helemaal niet zo singulair is) omringd zijn door een tijdelijke “schijnbare horizon”. Hierbij wordt de puzzel van de informatieparadox radicaal door elkaar gehusseld.

Lees hier het volledige artikel in Nature en hier het wetenschappelijke artikel op de preprintserver arXiv.

Bron: io9

Share

Comments

  1. Het principe
    Stel er is een oeroud universum, in een andere dimensie. Het is ouder dan 13,8 miljard jaar, dus voor de BIG BANG.
    Er is in dat universum een enorm zwart gat ontstaan, met een immens energieveld. Dit energieveld kan niet verder samengeperst worden. Tot aan een kritiek punt Dan volgt de reactie in de vorm van een volgende big bang. (jullie zgn wit gat). Daarbij wordt de massa energie de ruimte in geslingerd. Wanneer de lichtsnelheid in combinatie met de enorme temperatuur vertraagd cq omlaag gaat, ontstaat wederom massa. De zonnen van energie staan hun massa af waardoor weer planeten ontstaan etc.
    Samengevat.
    Ook het oeroude universum uit die andere dimensie, is op zijn beurt zo ontstaan. Daardoor krijg je een oneindig en steeds weerkerende cyclus, met een steeds weerkerend kritisch moment. Daarmee kunnen we ook vaststellen dat er meerdere dimensies moeten zijn.

Speak Your Mind

*