29 maart 2024

Zo komt de botsing tussen Melkweg en Andromedastelsel eruit te zien

botsing

In Olaf van Kooten z’n blog over de toekomst van de Melkweg werd de aanstaande botsing tussen ons eigen Melkwegstelsel en het Andromedastelsel genoemd. De reacties op die blog lopen nog steeds door en deels gaan ze over botsende sterrenstelsels. Daarom is het denk ik een goed moment om een simulatie te tonen, die recentelijk gemaakt is door het International Center for Radio Astronomy Research (ICRAR), van de botsing tussen de twee genoemde stelsels, een botsing die over pakweg vijf miljard jaar gaat plaatsvinden. In de simulatie wordt gas in de stelsels met blauw aangegeven, rood zijn nieuw gevormde sterren.

Bron: ICRAR.

Share

Comments

  1. Co van Driel zegt

    Over 5 miljard jaar zijn we allemaal dood en begraven.

  2. Uhm.. in dat vorige blog over de toekomst van de melkweg bleek er geen hout te kloppen van de computersimulaties, waarom zou deze dan wel kloppen? 🙂

  3. evandijken zegt

    In deze simulatie wordt een bijna frontale botsing gesuggereerd. De werkelijkheid kan zijn dat de twee stelsels slechts bij elkaar in de buurt komen. Dan zullen de gevolgen ook minder heftig zijn. En dan leven we misschien gewoon door!

    • Erik, ik denk dat onze verre achterkleinkinderen er niks van gaan merken. Er is ruimte genoeg in het hele soepje.
      Weet iemand misschien of ons Melkwegstelsel al eens eerder aan de zwier is geweest?

    • Het beeld van botsende sterrenstelsels – of ze nou frontaal botsen of dat ze elkaar naderen – is dat het daardoor fataal met ons afloopt. Niets is minder waar, zelfs bij zo’n ‘frontale botsing’ van sterrenstelsels gaan alle sterren van beide stelsels gewoon langs elkaar heen, zoveel ruimte is er tussen de sterren. Kijk s.v.p. naar deze schitterende video, waarin Felicia Day dat samen met Sean Austin (LOTR) uitlegt:

  4. De beelden zien er iig mooi uit. Denk ik aan het uitdijende heelal met sterrenstelsels en een evenredig verband tussen afstand en verwijderingssnelheid, dan blijft het een verhaal apart. Maar… ik heb een interessante link gevonden en daar moet ik het maar mee doen:

    http://www.allesoversterrenkunde.nl/#!/sterrenkunde/vraag-en-antwoord/_detail/gli/is-de-uitdijingssnelheid-van-het-heelal-groter-dan/

    Er staat: Door de uitdijing van het heelal nemen de afstanden tussen sterrenstelsels toe (op een paar uitzonderingen na: het Andromedastelsel staat bijvoorbeeld zo dicht bij ons eigen Melkwegstelsel dat de twee stelsels naar elkaar toe bewegen onder invloed van de onderlinge zwaartekracht).

    Zwaartekracht…(zucht) ik gok op aantrekkingskracht 😉

    • Er staat: Door de uitdijing van het heelal nemen de afstanden tussen sterrenstelsels toe (op een paar uitzonderingen na: het Andromedastelsel staat bijvoorbeeld zo dicht bij ons eigen Melkwegstelsel dat de twee stelsels naar elkaar toe bewegen onder invloed van de onderlinge zwaartekracht).

      Ik denk dat er steeds meer mega zwaartekrachten ontstaan, waar melkwegstelsels en andere met mega zwaartekrachten naar de zwaarste er in getrokken worden.

      En bovendien juist door het invloed van mega zwaartegrachten lijkt het, of het heelal uitdijt , omdat ook het licht sneller richting de mega zwaartekrachten gaat, en niet de andere kant op , bijvoorbeeld naar ons, wat het virtuele uitdijing kan verklaren,

      • Je schrijft:

        “Ik denk dat er steeds meer mega zwaartekrachten ontstaan…”

        Je hebt het over:

        ” … virtuele uitdijïng …”

        Deze door jou geïntroduceerde termen vereisen naar mijn mening een nadere (wetenschappelijke) definitie. Door jou. Op de daarvoor geëigende plaats: de Astrocorner. Kom dus maar op!

        En juist dáár ben je nog nooit gesignaleerd.

      • Edu, de zwaartekracht wordt prima beschreven door Newton’s zwaartekrachtwet:

        F =G \cdot \frac{m_1 \cdot m_2}{r^2}

        Twee factoren bepalen dus de zwaartekracht, de massa en de afstand, that’s it. Niets van mega zwaartekracht, gewoon deze eenvoudige, maar zeer elegante wet toepassen. Binnen de Lokale Groep overheerst de zwaartekracht, speelt de expansie van het heelal geen rol, hetgeen het mogelijk maakt dat Melkweg en Andromedastelsel naar elkaar toe ‘vallen’. Daarbuiten speelt de expansie wel een rol, maar is er óók de aantrekking door grote massaconcentraties zoals de Virgocluster en de ‘Grote Aantrekker’, ook allemaal omschreven met Newton’s wet.

      • Ik denk dat edu onder mega-zwaartekrachten verstaat dat materie zich steeds meer ophoopt en daarmee wordt de zwaartekracht steeds meer geconcentreerd, zoals bijvoorbeeld in sterrenstelsels en hun supermassieve zwarte gaten. Sterrenstelsels kunnen op hun beurt weer samensmelten tot nieuwe en nog grotere sterrenstelsels die een nog grotere (mega) zwaartekracht hebben.

        • Inderdaad Rudiev zo bedoelde ik dat,
          Om het even, zwaartekrachten kan van alles zijn, maar hier heb ik het dan over melkwegen met zwarte gaten, en steeds grotere en zwaardere melkwegen met zeer zware zwarte gaten…..

          Hoe zwaarder !…, hoe verder de aantrekkingskracht reikt waardoor onderlinge zwaartekrachten ( bijvoorbeeld Melkweg clusters, die in het geheel ook weer een verzameling van steeds zwaardere zwaartekrachten hebben ) op steeds grotere afstanden elkaar zullen blijven aantrekken, en ook daardoor weer sterker aangetrokken worden naar nog zwaardere Mega zwaartekrachten die weer veel verder weg staan waar het gehele galaxy systeem ook weer een richting krijgt om daar naar toe mogelijk ook weer samensmelten.

          Wat wij waarnemen is uitdijing, maar gebeurt dat ook echt? door zwaartekrachten en waarnemings-horizon grens, voor kleine zwarte gaten zou die overgangs-grens bijvoorbeeld 1 km dik zijn, waar vanaf daar het licht niet meer naar buiten komt, maar stel dat er Mega Terra zwarte gaten bestaan .. die hebben mogelijk een zeer lang uitgerekte horizon-overgang’s grens wat heel ver reikt, waar juist ook het licht steeds dichter er naar toe , steeds meer in rood verschuift en afbuigt, stel dat dat, de ruimte is wat wij in het geheel nu zien , miljarden lichtjaren lang uitgerekte waarnemings-grens waar wij somewhere een onderdeel van zijn.

          Wat mij opvalt is, dat hoe zwaarder de kern is, hoe zwaarder de nabije zwaarte krachten dan ook weer zijn, dus grote krachten trekken elkaar sterker aan dan kleinere.
          maar dan, als grotere zwaartekrachten steeds compacter en sterker worden, krijgt dat daarna ook steeds meer grip op de kleinere zwaartekrachten.

          Kom ik op een voor mij denkbeeldige punt, dat het visueel waarneembare uitdijend heelal mogelijk, toch een weg zou kunnen zijn, naar uiteindelijke samen smelten met andere zwaartekrachten.
          naar steeds zwaardere onderlingen zwaartekrachten die in hoeveelheid eerst samen clusteren, een deel er uit gelanceerd worden en een deel samen smelten met het zwaarste dat dan ook weer zoveel zwaarder word, zodat ook het er uit gelanceerde zwaartekracht weer elkaar blijven aantrekken en naar het zwaarste zwaartekracht getrokken word .

          Kom ik voor mij op een punt dat dan de ruimte leeg word maar wel zo zwaar zal worden dat dat, een beweging kan zijn voor een nieuw Big Bang?

          Zo niet? dan is het voor mij even leuk geweest om mij hier even in door te verdiepen, en tot eind conclusie komt dat het heelal dus wel gewoon uitdijt , maar wel onder invloed van krachten waaronder ook zwaartekrachten.

        • Hm.

          “De zwaartekracht wordt steeds meer geconcentreerd”

          Voor een waarnemer op voldoende grote afstand is de gravitatie van twee samengesmolten sterrenstelsels toch écht gelijk aan de som van de gravitatie van de twee afzonderlijke stelsels.

          “Mega” (terminologie Edu) heeft daar níets mee van doen.

          Aarde ondervindt voornamelijk de gravitatie van Zon.

          De enige gravitatie die wij mensen hier op Aarde ondervinden komt van Aarde zélf. Varieert enigszins naar plaats.

          Mocht Zon morgen plotseling in een Zwart Gat veranderen, dan draaien alle planeten gewoon verder (Het wordt dan wél erg koud op de planeten).

          Edu.

          – Ik heb zijn website bekeken. Te bereiken door op zijn naam te klikken in de reacties.
          – Diversen, waaronder ik, hebben hem gevraagd om zich aan te melden in de Astrocorner.

          Ik onthoud mij van verder commentaar. Ik ben van de theorieën, formules en cijfers.

          • Diversen, waaronder ik, hebben hem gevraagd om zich aan te melden in de Astrocorner.

            oh? …. op deze pagina zie ik dat voor het eerst , en dan nog terug kijkend naar een eerdere reactie , vatte ik dat op als sarcasme , want wetenschappelijk met formules daar heb ik weer niets mee, meer ruimtelijk , maar dat is niet onderbouwd tegenover starre formules.

            Als, stel de Zon word een zwart gat, dan zie ik de eerste drie planeten in omloop zeer snel versnellen om uiteindelijk ook een baan veel dichterbij het zwarte gat een omloop of stabiliseren / of er in samen smelten, voor de verder weg planeten, .. die zullen ook een nieuw evenwicht in omloop baan krijgen en veel dichterbij, ook wel tig maal versneld in omloop tijd.

            Maar waar is de grens, in snelheid van omloop, als een zwart gat te zwaar word en planeet te dichtbij in omloop geraakt, …. enfin see you in Astrocorner ^^

          • Als onze zon een zwart gat zou zijn dan heeft ie dus dezelfde massa als de zon en dus dezelfde zwaartekracht. De planeten zouden gewoon hun normale baan aanhouden, want zwaartekrachttechnisch verandert er niets. Het grote verschil tussen een zon en zwart gat is dat de massa dichter op elkaar gepropt zit, onze zon als een zwart gat zou maar een diameter van ergens rond de 10 kilometer hebben met dan nog steeds de massa van onze zon.
            Overigens is onze zon te licht om in een zwart gat te veranderen, onze zon zal via een rode reus in een witte dwerg veranderen.
            http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_reus
            http://nl.wikipedia.org/wiki/Witte_dwerg

          • Gert, dat verwijzen naar de Astrocorner hebben we bij Wim van Kampen gedaan en op een gegeven moment ook bij Peter Rakketoe, maar niet bij Edu volgens mij. Dus dat hem dat niet bekend in de oren klinkt snap ik. Niet alles hoeft ook direct verwezen te worden naar de Astrocorner hoor, discussies over zwaartekracht kunnen best in deze blog over de naderende botsing tussen de Melkweg en het Andromedastelsel besproken worden. Tenzij er op een gegeven moment allerlei stellingen over tafel rollen die totaal niet te verifiëren zijn, dan zou ik zeggen ga lekker verder in de Astrocorner.

          • Nou zeg, dat klinkt wel heel erg zielig, dat ‘ik ben nooit ergens welkom geweest’. Laat ik je dan gerust stellen, je bent van harte welkom op de Astroblogs en da’s gemeend. Het punt is dat we hier af en toe mensen over de vloer hebben die ideeën hebben die totaal niet te controleren zijn en waar ze vermoedelijk zelf de enige van zijn die erin geloven. Prima dat ze die ideeën hebben, mag allemaal, maar zet ze niet hier neer, want dat heeft in het verleden tot oeverloze discussies geleid. Ik heb gemerkt dat ook al kom je met talloze argumenten aan die inhoudelijk ingaan op hun ideeën, ze stug blijven volhouden. Een poosje terug hadden we iemand die beweerde dat pi niet 3,141592… is, maar een ander getal en hij was niet van plan die stelling op te geven. Welnu, voor dat soort discussies is de Astrocorner bedoelt, daar kan iedereen naar hartelust zijn/haar ideeën verkondigen en er over debatteren.

  5. Over 5 miljard jaar is de aarde al lang niet meer leefbaar doordat de zon aan het uitzetten is. Dus als de mensheid geen andere planeet of planeten bewoonbaar heeft kunnen maken is er toch geen mens meer om het mee te maken.

  6. jo tegen die tijd zullen we toch wel aan ruimte reizen doen he… met Starship Enterprice ofzo op zoek naar planeten om ons bestaan verder door te geven….

  7. Dat is handig!
    Dan kun je ” ’s nachts ” een boek lezen bij heldere hemel…
    Als je het einde van de simulatie ziet!

  8. Dat zal zo langzaam gaan. Over miljoenen jaren zullen Europa en Afrika botsten.. dat gaat gepaard met aardbevingen. Dat is pas een botsing van platen. Het is nog maar de vraag of melkwegstelsels ook echt zullen botsen… of gewoon samen gaan tot een groter geheel.

  9. Olaf van Kooten zegt

    Ik geloof dat je het niet helemaal begrijpt 😉 – kijk sterrenstelsels bestaan niet uit een vast geheel, maar uit sterren, gas en stof….met heel veel ruimte ertussen. Dus als wetenschappers zeggen dat sterrenstelsels “botsen” bedoelen ze eigenlijk “samensmelten”. De sterren komen vrijwel niet met elkaar in botsing. De gaswolken wél en het gevolg is dat ook een enorme stervorming. Door getijdenkrachten worden veel sterren weggeslingerd in de vorm van gigantische slierten. Een deel zal later weer terugvallen, terwijl een ander deel eeuwig eenzaam en alleen door de intergalactische ruimte zullen zwerven.

  10. Messier60 zegt

    Volgens how the universe works s1 ep3 galaxies zal het resultaat v deze versmelting een epileptisch stelsel zijn, daar tonen ze ook een simulatie maar het blijven simulaties.

    Ook beweren de meesten dat er voor de aarde geen gevolgen zullen zijn. Los van het feit dat onze zon ermee ophoudt binnen 5 miljard jaar moet er toch rekening gehouden worden met de planeten en de oortwolken. Andromeda is dan nog 2x zo groot als de melkweg en al die miljoenen asteroiden die zullen rondvliegen aan hoge snelheden zal toch een mayhem worden imo

Laat een antwoord achter aan Arie Nouwen Reactie annuleren

*